[Işıldayan Safir]

Harika bir soru ama bu... Belki saçmalayacağım ama içimden geçenleri yazmak istiyorum.

Çocukluğumu tam olarak yaşayabildiğimi söyleyemem. Çocukluk sokakta oyun oynamaktan ibaret değil bildiğiniz gibi. Küçük yaşımda hala kimseyle paylaşamadığım yükler aldım ve taşıyorum onları. O nedenle hep yaşımdan çok büyük olduğumu, erken olgunlaştığımı düşünürdüm. O zamanları hatırlayınca yine öyle hissediyorum. Çocukluğumda yaşadığım bazı şeyler ağır geliyor ama çocukluğumu yine aynı şeyleri yaşamayı seçebilecek kadar çok özlüyorum.

Üniversitedeyken hiç büyümediğimi fark etmiştim. Zaten bu arayışlarım da biraz daha büyüyebilmek, kendimi geliştirebilmek içindi. Atladığımız şey çocukluğu basite indirgememizdir. Okuduğum kitaplar, dinlediğim insanlar, bana yol gösterenler, ailem, arkadaşlarım, büyük kötülüğünü gördüğüm kişiler hep bir şeyler kattı yaşamıma. Çok şey öğrendim ama öğrendiklerim arttıkça daha da çocuk olduğumu gördüm. Olgunlaşmak başka bir şey çocuk olmak başka bir şeymiş. Çocukluğu boy, kilo, yaş ortalamasına bakarak değerlendiriyoruz genellikle. Halbuki hiç öyle değil. Çocukluk başlı başına bireyin gerçek benliğiyle, ruhuyla yaşamasıdır.

Aslında ulaşmaya çalıştığımız şey zaten çocukluğumuz değil midir? Ne zaman aklımızdan art niyet geçerdi? Ne zaman insanlara kin duyardık? Ne zaman bir başkasını beklentilerle severdik? Ne zaman hayallerimizden onaylanmasa da çekinirdik? Çocuklar niye bu kadar yaratıcıdır?

Çocukluğuma dönüp baktığımda gördüklerim bunlardır. Aslında özümüzde var olan şeyleri zamanla yitiyoruz. Ya da rafa kaldırıyoruz. Ben hala tam anlamıyla sahibim diyenlere ne mutlu.

Çocukluğumu düşünüyorum da insanlara karşı ne kadar merhametliydim. Ne kadar iyi kalpliydim. O zamanlar fark edemesem de şuanda rahatlıkla görebildiğim beni hiç kabul etmeyen insanlardan sevilmeyi beklemeden onları seviyordum. Hem de çok seviyordum. Yaşadığımız bazı kötü deneyimler, olumsuz telkinlerle bu üstün vasıflarımızdan zamanla uzaklaşıyoruz.

O zamanları özlüyorum. Ama ben hala küçücük bir çocuğum. Sadece yolunu kaybetmiş bir çocuk denilebilir. Arıyorum, özüme, ruhumun sesini duyabileceğim yere yürüyorum. Ve gitgide yaklaşıyorum, biliyorum.

Kimle çocuktum sorusu ise bana direk ailemi ve bir arkadaşımı hatırlattı. Hala bebekleşen, bazen mızmızlık yapan, hiçbir halini göstermekten çekinmeyen, onları koşulsuz seven ve onların da karşılıksız sevdiği bir çocuğum.

Tertemiz, saf sevgi içimizdeki çocukta gizli. Onu yaşatmak ve sürekli beslemek lazım. Pozitif gücün kaynağını oradan alıyoruz çünkü. Yoksa tamamen yok oluruz.

Duygusallaştırdı bu konu beni.

Sevgilerimle.