Bir hikâye duydum.
Nasreddin Hoca, arabası park etmiş bir başka arabaya çarptığı için tutanak dolduruyormuş.
Tutanakta pek çok şey soruluyormuş.
Diğer aracın sürücüsünün kazadan kaçınmak için ne yapabileceğinin sorulduğu kısma gelince şöyle yazmış:
"Arabayı başka yere park edebilirdi.
Araba oraya park edilmişti; başka bir yere park etmeliydi...
Kaza onun yüzünden oldu."
Ve senin yaptığın da budur. Hep diğeri sorumludur:
Başka bir şey yapmalıydı, o zaman acı olmazdı.
Hayır, diğeri sorumlu falan değildir.
Sen sorumlusun ve bilinçli olarak bu sorumluluğu üzerine almazsan değişmezsin.
Sorumluluğun sende olduğunu fark ettiğin an değişim mümkün olur, kolaylıkla mümkün.
Acı çekmişsen, bu senin seçimindi.
Karma yasası budur, başka bir şey değil:
Tüm sorumluluk sende. Ne olursa olsun...
Acı ya da mutluluk, cennet ya da cehennem...
Ne olursa olsun, nihai olarak tek sorumlu sensin.
Karma yasası budur: Tüm sorumluluk sendedir.
Ama korkma, korkuya kapılma,
çünkü eğer tüm sorumluluk sendeyse, aniden bir özgürlük kapısı açılır...
Çünkü eğer acının sebebi sensen, sen değişebilirsin.
Sebep başkaları ise, o zaman sen değişemezsin.
O zaman nasıl değişebilirsin?
Tüm dünya değişmediği sürece acı çekersin.
Ve başkalarını değiştirmenin yolu yok gibi görünmektedir...
O zaman acı sona eremez.
Ama biz o kadar kötümseriz ki,
karma yasası gibi güzel öğretileri bile bizi özgürleştiremeyecek şekilde yorumlarız.
Tam tersine, bize daha fazla yük olurlar.
Hindistan'da karma yasası en az beş bin senedir, hatta daha fazla zamandır biliniyor,
ama biz ne yaptık?
Kendi sorumluluğumuzu üstlenmedik; tüm sorumluluğu karma yasasına attık...
Karma yasası yüzünden oluyor ve biz hiçbir şey yapamayız, hiçbir şey yapılamaz;
hayatın böyle olmasının sebebi geçmiş yaşamlar.