[maviinci]

Bak koçum, 16 yaşında olabilirsin ama annen o senin, onun gözünde 50 60 ına gelsen bile bir yabancı olmayacaksın. Belki o zaman bile senin saçlarını okşamak isteyecek, sana sarılmak isteyecek. Sen Manş denizini kışın ortasında yüzerek geçsen bile 1 metrelik havuzda "ya oğluma bir şey olursa" diye endişelenecek.. Bunu, bu kaygıyı şekillendirecek olan senin algın, algıların. Benim bi tanıdığım var, 40 yaşına gelmiş ama dediğin gibi algılıyor hayatı-ona da annesi senin annenin sana davrandığı gibi davranmış, hatta daha fazlasını yapmış.. O bunu senin yaşadığın nefretin-nefret duygusunun katlarca fazlasıyla hissetmiş, içinde yaşamış. Artık büyüte büyüte annesini babasını ailesini kuzenlerini aşmış; önce karşı komşuya, sonra alt daireye, sonra bütün apartmana, sonra sokağa, mahalleye, okuldakilere, bütün şehre, ülkeye.. Kendisiyle konuşan herkese karşı senin bu hissettiklerini hissetmeye başlamış. Artık öyle olmuş ki, herkes ona sanki "ana kuzususun sen", diyormuş.. Bir süre sonra o da buna inanmaya başlamış, ben ana kuzusuyum demiş. Ben hiç bir şey yapamam, benden birşey olmaz, demiş. Öyle ki, 26 27 yaşına geldiğinde bile babası elinden tutarak karşıdan karşıya geçiriyormuş, yoldan. Bu adam hâlâ aynı, ben hâlâ tanıyorum, 3 çocuğu var ve evli ama bir işi yok, yine aynı kişisel özellikleri taşıyor, ailesine karşı nefret duyuyor ve her fırsatta onlarla kavga ediyor ama bilmiyor ki, asıl kavga etmesi gereken kişi "KENDİSİ". Çünkü onu bu hale sokan, senelerce canına okuyan, yine kendi algısı.

Sen 16 yaşındasın, hayatının başındasın.. Bırak annen endişelensin, kuzenin seni arasın.. Senin için endişelenen annen, kuzenin var. Bu senin yaşamana engel değil, nefes almana engel değil.. Aldığın her nefeste "aman oğlum, boğulursun" diyen bi annen yok, değil mi :)) Sen durumun farkında ol, ona güven ver.. Nefretini yansıtma dışarıya, annene güven ver.. Sana telaşla geldiğinde sen elini tut, gülümseyerek gözlerinin içine bak..:)) Zamanla bir çok şey farklılaşacaktır..