[cansuyu]

ilk bakışta bu başkalarının düşüncelerini önemseme yanılgısı gibi gözüküyor. oysa bence tümüyle kendine güven le ilgili. çoğumuz yaşamımızın bazı kesitlerinde kendi değerimizi başkasından aldığımız değerle ölçme yanılgısındayız.
onaylanmak aslında farkedilmenin de bir sonucu sanki..
algıladığımız kadar değil algılandığımız kadar varolduğumuzu zannediyoruz yaşamda.

bir başka boyutu daha var sanki onaylanma gereksinimimizin. elbette ki ait olma duygumuzu beslemek istiyoruz NORM larda olduğumuzu duyarak belki.. ÖZGÜN değil.. normlarda..

konuyla çok ilgili değil belki ama norm larda ve genel kabul e uygun davranmayla ilgili kızımdan bir örnek vermek isterim.. gerçekten BEN diyen, hatta rabbena hep bana :) diyen bir kızım var. zaman zaman sözediyorum..ve doğrularını savunan ardında duran, genel kabulle bağdaşmadan önce kendisiyle bağdaşması şart olan..

liseye başladığında hergün büyük bir itinayla :) gömleğinin tek tarafını eteğinin içinde tek tarafını dışında bırakarak okula gittiğini farkettim. ve oturup konuştuk bunu. tüm liseliler aynı şekilde dolaşıyordu. kendince belki aykırı, belki özgün gördüğü bu durum aslında aykırılığın bile standart haliyle kabul görme çabasıydı.

bir başka boyutu daha var ki onay gereksinimimizin..bazen cevabını bildiğimiz bir soruyla başbaşayızdır. ancak soru ile cevabı yüzleştirmekten çekinerek olmaması gereken , başkasının bize sunduğu ayrı bir cevabı kabul ederek kendimizden kaçarız.

kendi egomuz üzerinde başkaları daha mı söz hakkı sahibi ya da etkili acaba???