[sweeet]

Dışarıda değil de ailem de yaşadım ben hep onaylamak için iyi çocuk eğiliminde bulundum. Sandım ki beni iyi odluğum zaman sevecekler ama şimdi anladım ki aile olmak koşulsuz sevmelerle oluyor. Çocuk da ailesini koşulsuz sever aile de çocuğu öyle sevmeli. Malesef başka başka yanlış anlaşılmalar çocuğu bu hale itiyor. He özgün ve doğal bir çocuk olamadım çoğu zaman kurallara uyan bir çouk oldu. Kimi zaman bu kurallar beni mutlu etti kimi zaman canımı acıttı.

Ama dışarıda durum farklıydı. Dışarıda hep kendim gibi oldum. Farklılığımı kabul ettirdim. Kendi sınırlarımı çizdim. Hala da çizerim. Şimdi isteklerim daha da netleşince, kendime güvenim daha bir tam olduğunda aile içinde de olmak istediğim gibi davranmaya başladım.

En azından hep kendi doğrularımın arayışında olduğum için şükrediyorum. Bunun hep faydasını gördüm.

Kendime özgü olmayı seviyorum.

Senin gibi evladıyla konuşabilen, daha doğrusu onları eğrisiyle doğrusuyla onları dinleyebilen anneleri de seviyorum. Böylece o kendini çok daha rahat bulacaktır. Bulmuştur büyük ölçüde zaten.

kendi egomuz üzerinde başkaları daha mı söz hakkı sahibi ya da etkili acaba???

Evet. Bazen öyle olmuştur. Dikkatli bakarsak görebiliriz bunu.

Sevgiler.