merhaba isimsiz,
senin durumunu sanırım en iyi ben anlayabilirim. Benzer şeyleri yaşadım. Annem babam hep kavga ederdi. Daha doğrusu babam yapardı bunu. Anlatmaya gerek duymadığım daha başka şeyler. Zavallı annem bir şey yapamazdı, biz de yapamazdık. Küçüktük. Ayrıldılar. İyi oldu, güzel oldu.
Babamın yanında kaldım yıllarca. Yalnız kaldım, içime kapandım, asosyal oldum. vs. vs.
Bu olayların çocuklar üzerinde ne tür etkileri olacağını biliyorum ve yaşıyorum. En belirgin etkisi sosyal yönden oluyor.
Cesaret eksikliği, kendine güven eksikliği ve hayata karşı isteksizlik. Şu an farkında olduğum belirgin sorunlar bunlar.
Şimdi evliyim bir kızım var. Önceden korkardım, acaba ben babamdan gördüğüm gibi davranır mıyım? Bu boş bir endişe.
İnsan ne gördüyse öyle davranmayabiliyor. Ne gördüysem tersini yapıyorum.
Kızım 9 yaşında. Ona felsefe ve psikolojiden bile bahsediyorum. Ve anlıyor. Hiç böyle düşünmemiştim diyor. Ne kadar zeki olduğuna şaşırıyorum bazen.
Biz de farklı olabilirdik, eğer farklı davranılsaydı.