[Belgin ∞]

Taçyaprak'cım canım ne kadar üzüldüm yazını okuyunca.Geçmiş gözlerimin önünden adeta şerit gibi geçti.Ben çok uzun zaman panik atak tedavisi gördüm.Ve değil konuşmak krize girdiğimde düşünemiyordum bile ve kendi kendime çıkamıyordum krizden beni direk hastane paklıyordu.Bu anlattığım olaylar yıllar öncesinden değil 8-9 ay öncesine dayanıyor sadece.Ben atağımı düşünce gücümle yendim.Doktorlarım bile buna inanamadılar.Ben de ilaçlar bağımlılık raddesine gelmeye başlamıştı ve bırakmam gerekiyordu bence yoksa hayatım boyunca anlamsız bir gülüşle yollarda sırıtarak geçirecektim ömrümü.

Şimdi canım damdan düşenin halini damdan düşen anlar demişler.Ben de ilk İstanbul buluşmasına giderken daha yeni yeni izlerini silmeye başlamıştım atağın.Ben çok nefes tekniklerini denedim bunun için ve inan onlarla yol katettim bugüne kadar.Bende korkarak gittim o buluşmaya ama korkulacak hiç birşey gelmedi başıma.Kalabalık bana dokunmadı.Çünkü ben orada yabancı değildim,aileden biriydim sanki ve o şekilde cana yakın karşılanmıştım.Bu benim atağımı daha çok törpüledi ve korkulcak bir şey olmadı.Bak şimdi o korkak ben buluşma organize ediyorum 2 oldu İzmir'le.

Sana demek istediğim ne olursa olsun yolda krize yakalansan bile mutlaka gel.Krize meydan verme,verirsen her gitmek istediğin yerden zorla alıkoyacaktır seni.Merak etme bize kötü birşey uğramaz artık,yanımzda olursa diye korkma.Olursada biz varız kriz anında ne yapılması gerektiğini en iyi yaşayan bilir canım,bu konuda yalnız değilsin bil istedim.O yüzden lütfen engelleme kendini ve gel mükemmel bir gün geçirelim olur mu?