[ßyKuS]

bankaya para yaptırmaya giderken çarşıda canım sıkılmaya başlamıştı. Farkında olmadan sürekli kendi hakkımda düşündüğümü farkettim. Bende ilk iş olarak sahip olduğum şeyler için şükretmeye başlamıştım. Bankaya kadar kendimi çok iyi hissediyordum. Bankaya girdiğimde ise aynı ruh haline girdim tekrar.

Nedense insanlarla göz göze gelmek istemiyordum. Bu durum bir süre daha sürdü sonra tekrar şükretmeye başladım ve buda geçici olarak işe yarıyordu. Sonra tekrar canım sıkılmaya başlamıştı. Dedimki insanların bana bakmasından neden rahatsız oluyorsun. kendini sevilmeye layık görmüyor musun ? Hem sende bakıyorsun insanlara gözlerinin içine. İkide bir bana baktığını düşündüğüm kişide ise bir defa bakıyorsa heee normaldir dedim. 2 veya 3 defa bakıyorsa etkilenmiştir.

Sonra kendi kendimle konuşmaya devam ederken özgüveni olan insanlar bu kadar rahat bakabiliyorken başkalarının gözlerine ben neden bakmıyorum dedim. Cevap çok basitti insanların gözünün içine bakmakla ilgili olumsuz ve yanlış inançlara sahiptim ve haliylede insanların gözlerine bakamıyordum.. Ben insanların gözlerine bakmasına yanlış inanç bağlamışken başka biri çevresindeki insanlara çok daha rahat gözünün içine bakıyordu..