Şimdi içinizdeki o güçlü hissi tekrarlayın diyordu meditasyonda. Ve ben yalnız olduğumu hissediyor ‘yalnızım, çok yalnızım’ diye tekrarlıyordum. Ve yalnız, yapayalnız olduğum o ‘an’a, eski yaşamıma gitmemi söylemişti.
Küçük bir kız çocuğuydum. 5-6 yaşlarında, simsiyah saçları olan esmer bir japondum. Gülümsüyordum. O kadar güzeldi ki bu çocuğun gülümsemesi ve bakışları.. umut ve heyecan doluydu. Önünde bir şeyler vardı. Onları göremiyordum ama oturmuş onlarla uğraşıyordum. Hemen arkamda iki metre uzunluğunda zayıf bir adam duruyordu. Yanında da yaşlı ve ondan biraz daha kısa bir adam.. Bunlar benim evinde yaşadığım insanlardı. Uzun boylu adamın yüzünü göremiyordum. Beni kolumdan tutup kaldırdı. Korkmuştum. Ve hissediyordum bana ne yapacaklarını. Korkudan bayıldım. Ve bir daha gözlerimi hiç açamadım. En sonki görüntüde ise toprağın altında yatıyordum. Anne karnındaki gibi bir yatış pozisyonuyla üşümüş bir şekilde orada öylece yatıyordum. Yalnız bırakmışlardı beni. Çok yalnızdım .
Beni öldüreceklerdi ama ben bayılınca bayılmamı fırsat bilip toprağa o şekilde gömmüşlerdi.
Ağlamaya başladım o görüntüleri görünce. Bu hayatta neden hep kendimi yalnız hissettiğimi anladım. Meditasyon devam ediyordu. Bu ‘son’u iyileştirmem isteniyordu meditasyonda.
O uzun adamın beni kaldırıp götürmeye çalıştığı o ana geri döndüm. O adamı itekleyip kaçıyordum . bu defa ölmeyecektim. Bu defa onların istediği olmayacaktı. Evden çıkıp koşmaya başladım ve önüme gelen at arabasına binip oradan uzaklaştım. Sonra ise.. Kendimi evlilik törenimde gördüm. 21 yaşında uzun boylu ve çok güzel bir kadın olmuştum. Eşimle oturuyorduk ve nikahımız kıyılıyordu. Bir prensle evleniyordum. Sarayda düğünümüz yapılıyordu ve ben çok mutluydum. Prens de çok yakışıklıydı ve o da benim gibi bir japondu. Birbirimizi çok seviyorduk. Hep şunu diyordum meditasyon esnasında ; bu defa ailemin istediği gibi yaşamayacağım.
Sahi hiç farkına varmamıştım bunun. Şu anki hayatımda hep anne ve babamın istediği gibi bir hayat yaşadım. Tıpkı önceki hayatımdaki gibi, ‘onlar istediği için’ ölmüştüm. Ve artık kararlıyım her ne olursa olsun bu benim hayatım. Sırf onlar istiyor diye kendime aykırı gelen hiçbir şeyi yapmayacağım.
Hep engellediler beni. Onların istediği gibi bir yaşam sürdürdüm. Ama şimdi kendi hayatımı yaşama zamanı.!!
BİR DİĞER ÇALIŞMADA YAŞADIKLARIM..
Mutlu bir anınıza gidin diyordu bu çalışmada.
Görüyordum. Kendi düğünüm vardı ve ben 20-21 yaşlarındaydım. Evleniyor olduğum adamla aramda 2 yaş fark vardı. Düğünümde eşimle karşılıklı oynuyorduk. Herkes oynuyordu. Çok neşeliydim. Evimizin bahçesiydi burası. Babamın maddi durumu çok iyiymiş.
Sonra ölüm anıma gitmemi söyledi meditasyondaki o ses. Yatıyordum. Üzerimde gelinliğim vardı, göğsümden aşağısı görünmüyord, ölmüştüm..!
Eşim yaşıyordu ama kendinde değildi. Bedenimden çıkıp kendimi izlemem istendiğinde kaza yaptığımızı ve arabanın içinde sıkıştığımızı gördüm. Yolu izledim. Hiç araç geçmiyordu ve geceydi. Gece 2-3 sıralarıydı. (o yol gözümün önünden gitmiyor.)
Ben ölmüştüm ama eşim ölmemişti. Bizi izlerken çok kızgındım. Çünkü neden eşim ölmemişti . kesin beni unutup başka biriyle evlenecekti. Kesin beni unutacaktı işte, çok kızgındım ona.
Ve çalışma bittiğinde neyin ne olduğunu biliyordum artık.
Hep ‘’evlenince hayat biter’’ demiştim kendimi bildim bileli. Hep bunu sayıklamıştım. Ve erkeklere hiç güvenim yoktu, HİÇ…
Evet gerçekti aslında. Evlendikten sonra hayatım sona ermişti. Çünkü o yüzden bunca zaman hiçbir ilişkim yolunda gitmedi. O yüzden evlilikten nefret ettim hep. Öyle ya evlendikten sonra hayat bitecekti. Nefes alamayacaktım. Çünkü evlilik iyi bir şey değildi. Evlilik kötüydü..
Ve şu anda fark ettiğim bir şey daha var. Tüm ilişkilerimde sevgilimden ayrıldıktan sonra onun ölmesini istedim. Onun bir daha kimseyle olmamasını istedim. Ölmeliydi işte, başkasının olmamalıydı. Elimde değildi bu. Kendimi hep onların ölmesi için dua ederken buluyordum kendimi. Hatta bir ay önce ayrıldığım sevgilim için bile çok istemiştim bunu; ölmesini..
Öyle ya, geçmişte ben ölmüştüm ama eşim yaşıyordu.
Öyle ya benden sonra biriyle evlenebilirdi beni unutabilirdi. Unutmamalıydı, o da ölmeliydi…
Üzgünüm.. tüm bunlar için kendimden özür diliyorum ve kendimi affediyorum. Tüm ilişkilerimdeki o insanlardan da özür diliyorum…
