[cansuyu]

kırk katıra vurulup kırk parçamızı kırk ayrı tepede bırakmanın hemen öncesinde ya da sonrasında hemen kırk kapılı kale işçisi oluşumuz..
kırkıncı odaya doldururuz tüm kara kaplı ciltlerimizi.. her köşesine taştan paspaslar altına süpürürüz kendimize sakladıklarımızı.. bizde kalması gerekenleri..her gün bileriz kıyıda köşede kalmış silahlarımızı..
kırk kilit vururuz kırkıncı odaya.. ve en çok bu odanın anahtarını yitirmekten korkarız.. efsunludur oysa anahtarı..ancak yüreğimizdir noteri anahtar değişiminin ve bunun içindir işte bu denli korktuğumuz..


hemen eşikte durur zırhlarımız.. ve maskemizle tam da bir uyum içersindedir hani..

ah ne çok korkarız.. çırılçıplak kalmaktan.. maskesiz.. sır sız.. ah silahsız ve savunmasız... zırhsız...

böyle yazmışım daha önce bu başlık altında.
hala benzer şeyler geçiyor içimden çıkmaz sokaklar şarkısını dinlerken.

en çok maskelerimizi, üstümüze zamkladığımız rollerimizi yitirmekten korkuyoruz.


Korkularıyla yüzleşiyor insan er ya da geç
Bir telaş sarıyor önce yüreği
Gerçeklerle yüzleşiyor insan er ya da geç,

derken şarkıda,

neyi yitirmekten korkarız sorusu neyle yüzleşmekten korkarıza dönüşüyor içimde?
sırlarımızın cilalarımızın döküldüğünde ortaya çıkacak BEN deki neyle yüzleşmekten..?
ve başkalarının bunu keşfetmesinden.?