Alıntı:
ac_milan_ac Nickli Üyeden Alıntı
 Öncelikle selam arkadaşlar.Ben eskisi gibi olmadığım için çok üzülüyorumn. Bana bir şeyler oldu. Neredeyse 3 yıldır eski ben değilim. Eskiden ne kadar iyiydim yaşama sevinci doluydum. Çok sevdiğim beraber birşeyler yaptıgım arkadaslarım vardı. Günün her anını her dakikasını dolu dolu geçirirdim. En azından asosyal ve sessiz değildim. Dün okulda teneffüste başka bi sınıfa gittim ordan bi eski arkadaşlardan biri bana '' oo arda sen yaşıyomuydun ya '' dedi. Benim o okulda oldugumdan bile haberı yokmus galıba.lise 3 e gidiyorum şu an ve 3 yıldır benım orda oldugumu bılmıyor. Ondan sonra halısaha oldu. orda birinden top istedim bağırarak sonra '' oha arda top istedi vay be '' dediler. Çok garibime gidiyor bu durumlar ve böyle oldukça kendimi sevemez hale geliyorum. Evet ben kendimi hiç sevmediğimi düşünüyorum. Dersaneye gidiyorum sessiz sessiz oturuyorum tüm ders dersi dinlemeye calısıyorum biri espri yapınca gülesim gelmiyor ama ortamı bozmamak için sırıtıyorum sadece. Depresyonda mıyım kişilik bozukluğu mu vardır nedir bilmıyorum ama ben şu anda tamda böyleyim . Okula gidiyorum derste ağzım açılmıyo ne hocaya takıldıgım yeri sorabiliyorum nede sınıfın öbür tarafında oturan çocuğa seslenebiliyorum. Çekingenim,mutsuzum,insanların umrunda degilim. Geçen haftalardan birinde bi oyun oynuyoduk sınıfta bakışmalı bi oyun çocugun teki bana '' abi arda çok boş bakıyoki , adamın hayatı boş , bi gün ölüp gitse farketmicez kimsenin hayatında bi değişiklik olmıycak '' dedi . gelde şimdi sen takılma bu lafa. Sonra biri bana '' sessiz bi adamsın hoca nerden anlasın senin derste olup olmadıgını '' dedi. Derdimi anlatabildim mi bilmiyorum ama devam edeyim.Eve geliyorum. Eve gelir gelmez bilgisayarın başına geçıyorum. Gece 12 ye kadar bilgisayardayım nerdeyse. Toplumdan soyutlandım ben resmen. İnsanlar benim varlığımı unutmuş durumdalar. Eskiden böylemiydi halbuki. Ne güzel hayatım vardı. Çok komik bi çocuktum. Arkadaşlarıma her türlü komikliği yapardım.8 kişilik bir arkadaş grubumuz vardı onlarla çeşitli etkinlikler yapardık. Cıvıl cıvıldım. Herkes beni çok severdi. Ama şimdi kimsenin umrunda değilim. İçimde sanki ölü bir ruh var. Duygusuz biri oldum resmen. Çok sevinçli bi haber gelecek olsa ben sevinçten cıglık falan atamıycam çünkü hissiz biri oldum cıktım. Nedir bu kahrolası şey depresyon mudur , kişilik bozukluğu mu hastalık mı nedir diye düşünüp duruyorum. Okulda kendımı konuşmak zorunda olgumu düşünüyorum. Hocalar beni böyle bilmesinler arkadaşlarım böyle bilmesinler diye konusmak zorunda oldugumu düşünüyorum ve doğal olarakta tedirginim.Tüm bir günüm nasıl geçiyor derseniz '' sabah uyanıyorum okula gidiyorum kapıdan girerken tüm sınıfın dikkati bendeymiş gibi hissediyorum sonra bana neşeli desinler diye neşeli taklitleri yapıyorum sonra geçıyorum sıraya oturuyorum. sıra arkadasımla konuscak bi şeyim olmadıgından susuyorum o komık bi şey derse ona gülüyorum yada bi durum oldugunda ona soru soruyorum . Teneffüslerde kendimi neşeli konuşkan göstermeye çalışıyorum. Sonra öğle tatilinde gizlice arkalardan dolanarak eve gidiyorum kimseye gözükmeyeyim diye. asosyal biri oldum çıktım resmen hale bak eski günlerimi istiyorum ben neşeli cıvıl cıvıl insandım neden böyle oldum şimdi anlamıyorum . Arkadaşlar sizin yardımlarınıza ihtiyacım var ne olur fikirlerinizi paylaşın benımle |
seni çok iyi anlıyorum arkadaşım, okul hayatımda ben de seninkine çok benzer durumlar yaşadım. Bana da lisede " ohooo bu kızda hayat yok" diyenler oldu. Daha önceki yazdığın mesajlardan az çok durumunu biliyorum. Sana öncelikli tavsiyem, bugün seninle uğraşan canını sıkan o kişilerin ve ona bağlı olarak o canını sıkan durumların edediyen hayatında yer almayacağını bilmelisin. Yani sen o okulu bitirip oradan mezun olduğunda zaten o kişilerin yüzlerini büyük ihtimalle bir daha görmeyeceksin. Hayat telaşesi içinde her biri biryerlere savrulacak, kimi iş bulma derdine kimi üniversiteye gitme derdine falan düşecek. o yüzden okuldaki insanların çok fazla kaale almamanı öneririm. yine canın sıkılacak gibi olursa da o kişilerin hep hayatında var olmayacaklarını aklına getir. inan ki zaman herşeyin ilacı. Ama yine de bu önerinin şu ana faydası yok diyorsan da onlar hayatından çıkana kadar kendini başka hobilerle meşguliyetlerle meşgul edebilirsin. Mutlaka ilgini çeken bir ilgi alanları vardır.
ne bileyim resim yapmak olabilir. herhangi bir spor dalı olabilir. bir müzik aleti çalmak olabilir.
internet gerçekten büyük bir nimet. ama kendini bütün gün pc başına hapsetmen kendini daha iyi hissettirmez. Bilgisayar kullanmayı amaç değil araç haline getirmelisin. Kendini tanımak ve yapabileceğin ilgilenebileceğin ilgi alanları neler olabilir onları keşfetmek için araç olmak açısından güzel. ama aşırısı zarar. tüm gün pc başında oturup gün içinde başka hiçbir farklı şey yapmamak ve o şekilde günü bitirmek gerçekten insana kendini kötü hissettiriyor kendimden biliyorum. yapacak bir işin yoksa bile yoktan kendine iş bulup çıkarıp birşeyler yapmalısın. mesela canın çok sıkılıyor ve hiç mi iş yok ? o zaman odanda sevdiğin müziği aç ve bu müzik eşliğinde odanı gardrobunu törensel bir havada yeniden düzenle ve bu işi istersen bütün güne yayarak yavaşça ve zevk alarak yap. şimdilik aklıma gelenler bunlar. umarım yardımım dokunur.