[Çağla**]

''Yıkımı yaşıyorum bugün, dibindeyim yaşanmışlıkların. Yorgunum gülmelere, ağıtlara. Suskunluklar büyütüyorum insanlara, yüreğimdeki fırtınalar eşliğinde. Tüketiyorum kendimi, ve hiç kolay değil kendine sırtını dönmüş olmak. Kendimi sorgulamaktan yoruldum; 'Acaba nerde hata yapıyorum? Acaba haklı mıyım? Acaba öyle mi? Acaba şöyle mi yapmalıyım? Hangi yolu seçersem mutlu olurum acaba?'.. Boğuluyorum kendi sorularımda, anlatamıyorum kimseye kendimi. Ki kelimelerim kuvvetlidir, susmaksa kelimelerden daha anlamlı.. 'Kaybolmuş bir insan için önündeki bütün yollar yürünebilirdir.' demiş biri bir zamanlar.. Kayboluşun alasını yaşıyorum. İlerlemeye başlıyorum yolun birinde, sonra bakıyorum ayaklarım geri dönüş istiyor. Dönüyorum aynı yol ayrımına, başka bir yola giriyorum, bu kez yüreğim hissiz, istemiyor ilerleyişi.. Yüreğimi ve aklımı aynı kefeye koymak, işleyişlerini karmaşıklaştırmak istemiyorum. Öyle bir yerdeyim ki; gitsem ayrılık kalsam çöl. Ne gidebiliyorum bilinmeze, vazgeçebiliyorum kendimden; ne de kalabiliyorum her şeyiyle gerçeğimi kabullenip.. Her şeyden zor olanı ise, mutluluğu yakaladığını düşünüp göklere çıkmışken onun bir bulut gibi akıp gitmesini izliyor olmak.. 1 hafta önceki ben ile şimdiki ben arasında kocaman fark var. İyiye gitmiyor bu fark, açık ara önde mutsuzluk.. İyi olmak mı sorun, kötüyü düşünmemek mi, bilmiyorum. İnsanların ardımdan iş çevirmemesi için kötü konuşmam mı gerekiyor, bana söylenenleri anında gidip başkasına anlatmam mı gerekiyor, riyakar olmam mı gerekiyor kusursuz görünmem için? Yürekten geleni yaşamak suç mudur her zaman? İnsanlar ne zaman kabullenecekler karşılarındaki insanı olduğu gibi? Kim, ne zaman karşısındakini değiştirmek istemeden onunla olmayı seçebilecek? Ya da kim, ne zaman hiçbir şeyi sorgulamadan hissettiğini yaşamak isteyecek? Galiba tek hata tutkulu olmak, yaşama tutunmaya çalışmak.. Bana bahşedilen bu hayatı hakkıyla yaşayamadığımı hissediyorum, ne yazık ki.. İnsanlara kendimden çok değer verdiğim için hep kaybeden taraf oldum. Şunu iyi biliyorum ki, duygularımı hiçe saymadığım sürece ya da bencil olmayı seçmediğim sürece de incinmeye devam edeceğim.. Bu seçilen bir yol mu, bilmiyorum. Yorgunum, kırgınım. Herkesten önce kendime, kızgınım..''


3 gün önce yazdığım bir yazı bu.. Hayatımda bir dönüm noktasındayım, bunu çok güçlü bir şekilde hissedebiliyorum. Bir şeylerin değişmesi gerektiğinin farkındayım, harekete geçmeyi hep erteledim. Yaşadıklarımsa hiç değişmedi, kuruntular, mutsuzluklar. Ben olumsuzluklara odaklandıkça aynı şeyleri yaşamaktan öteye geçemedim. 'Hayatta sigara içmem' diyen ben 3 günde kendimi rahatlatmak için o yolu seçtim, insanlara aldırmadan -ilk kez- oturdum bir parkta ağladım saatlerce. Dualara sığındım, kendimi rahatlatmaya çalıştım hep.. Yaklaşık 1 sene önce de sözlü olarak olumlamalar yaptım, okudum, kendi sesimi kaybettim dinledim her gece. Ama bir süre sonra bunaldım, bıraktım çaba sarfetmeyi, ki bir değişiklik de hissetmemiştim. Belki inancım yoktu, belki hazır değildim, bilmiyorum.. Dün evime geldim, ailemin yanına. Onların bana olan güvenini gözlerinde görünce harekete geçmem gerektiğini düşündüm. Zaten uzun zamandır da aklımda olan bu uygulamaya başlamak için karar aldım. Siteyi keşfe başlayalı 10 saat olmadı, ben birçok şey okudum ve dinledim. Kendime olan inancım tazelendi. Daha 2 saat önce nasıl sıkıntıdaydım, şimdi kahkahalarla gülüyorum :) Ama dayanılmaz bir baş ağrısı çekiyorum.. Ruh halimdeki dengesizliğin, dinlediğim telkinlerin etkisi olduğunu bildiğim için rahatım. Hoş, son 1 aydır hep değişkendi ruh halim :)) Burada inanılmaz bir çekim var. Sevgi, saygı ve her şeyden önemlisi emek var. İnsan odaklı yaşayan biriyim, hep önemsedim insanları. Burada da kendisini ve insanları seven, önemseyen kişileri gördükçe mutlu oldum, yalnız olmadığımı hissettim. Yüzüm gülüyor şimdi :) Sizleri sevdim; tanımadan, bilmeden.. Bildiğim tek şey -ya da gördüğüm- sizlerde kendimden kırıntılar var.. Teşekkürler, iyi ki varsınızz :) Umuyorum ki herşey çok güzel olacak...