[sweeet]

İş arkadaşlarımın bir çoğunun yanında hissettiğim ruh halini öyle güzel tanımlamışsın ki şu cümle ile:

Hatta biz değiştiğimiz de bazı insanlar bu yeni bizden hoşlanmayacak ve bizimle gelmek istemeyecekler.

Çevrende aynı frekansa sahip insanlar olmayınca seni anlamalarını beklemek boş oluyor. Çünkü ya anlamıyorlar ya da her an yanlış anlamaya hazırlar. Daha doğrusu anlamak istedikleri gibi anlıyorlar. Umrumda da değil ya. Çünkü bu benim meselem değil. Aksaklık benim hayatımda değil. O zaman izin vermem mümkün değil onların hayatımı aksatmalarına. Ben anlatmak istediğimin ve ne olduğumun farkındayım, kendimi tanıyorum. Onlar gerçekten samimi olduklarında yeni bir bene hazır olduklarında tanıyacaklar beni ve o zaman ancak doğru anlayabilecekler. Onun dışına sen istediğin kadar çabala canım cansuyumun imzası gibi

Sen neye hazırsan o da sana hazırdır.

Ben beni anlamalarına da hazırım anlamamalarına da... Geri kalanı onlara bırakıyorum. Vakti gelince ya değişirler ya da ben çekip giderim. -ki o kadar uzun bekleyemem an be an gitme vaktim yaklaşıyor her dönem böyle olacak ve bir gün dönmemek üzere gideceğim. Ama illa ki onların da hayatlarına dokunacağım ve iz bırakacağım. Belki bilinçlerinde belki de bilinçaltının derinliklerinde. Malum hiç bir şey unutulmuyor.

Hayat her şeye rağmen güzel. Ve o insanları ben oldukları gibi kabul ediyorum hayatıma. Ve sabırla bekliyorum değişecekleri günü.

Değişmeseler de sorun değil.

Siz de kafanıza takmayın.

Sevgiler.