Bugün 6. günüm çekirdek inanç telkinlerim için. Dün bir ara gözlerim sulandı dinlerken, müthiş bir esneme krizine tutuldum sanki. Ve gözlerimden şıpır şıpır sular aktı beraberinde. Çok ilginç, bir kaç gün öncesine kadar beni çok ama çok sinirlendiren konulara karşı sanki tepkim değişiyor. "Olsun, aman ya, boş ver!" gibi cümleler sarf ediyorum. Dün bir ara kendimle konuşurken ( ki bunu genellikle yazarak yaparım.) Sanki,dedim "sanki içimden bir şeyler kopup savruluyor boşluğa, yıkılıyor içimde bir şeyler, bazı şeyler sanki ölüyor içimde, bazı şeyler diriliyor." düne kadar düşündüğümde dizlerimin titrediği, ölürcesine korktuğum bazı şeyler yapılabilir gibi gelmeye başladı bana. Ve insanlara kızmıyorum. Bağışlıyor muyum neyim, ya da sanki onları anlamaya başlıyorum. "Yok canım aslında o kadar da kötü değildi." Diyebiliyorum bazı olaylar için. Daha da ilginci çocukluğuma dair güzel şeyleri hatırlamaya başladım.
