[Işıklı yol]

Çekirdek inanç çalışmam da 12. günümdeyim. Daima iç sesime kulak kabartıyorum. Kendime ne söylüyorum? Aklımdan neler geçiriyorum? Hangi konularda kendimi üzüyorum? Nelere sıkılıyorum? Bütün bunlar için devamlı olarak kendimi gözlemliyorum. İnatla bilincime çıkan negatif söylemlerim için" iptal ediyorum, bu negatif düşüncemi olumluya değiştiriyorum. Bu korkumu ve düşüncemi kabul ediyor ve artık bu düşüncemden özgürleşmeyi seçiyorum " gibi cümlelerle kendime devamlı surette neredeyse suç üstü yapıyorum. Bilinçli olarak, negatif inançlarıma savaş açmış durumdayım. Kendimi sevmeyi, kendime saygı duymayı ve kendimi korumayı seçiyorum. Başkalarının güzel yönlerini gören ben, kendimde ki güzel şeyleri de göz ardı etmemeyi seçiyorum. Kendi güzelliğimi ve yaratılışımda ki mucizeyi fark etmeyi seçiyorum. Peygamber Efendimiz aynaya baktığında şöyle dua edermiş "Allahım hilkatimi, yaratılışımı güzel kıldığın gibi ahlakımı da güzel kıl" Ne harika bir dua değil mi? Dış güzellik önemlidir, fakat içiniz güzel değilse yani düşünceleriniz, yani başka insanlara davranışınız ve hatta kendinize karşı olan tutumunuz, işte bu güzellik eksik kalır demek bu bana göre.