aynen öyle. kızım olduğu için daha doğrusu bir evladım olduğu için çok şanslıyım. hep Allahıma şükrediyorum bana bu duyguları tattırdığı için. paha piçilemez, anlatılamaz. öyle ki ondan bahsederken gözlerim doluyor. o bambaşka bir şey. allahım isteyen ve hak eden herkese versin. söylediğin gibi biz beraber kurabiyeler, yaş pastalar, kekler yapıyoruz zaten. çok keyif alıyor gerçekten. ama biraz abartmışım galiba. geçen gün yine hadi kızm gel kurabiye yapalım dedim "benim işim var" dedi
ve gelmedi. çocuğa bıkkınlık geldi galiba.
zaten değişme isteğimdeki en büyük nedenim o. onu sağlıklı, özgüveni olan bir birey olarak yetiştirebilmem için önce benim öyle olmam gerekiyor. onun her konuda yanında olmak, ona destek olmak istiyorum, benim gibi olmasın istiyorum.
ne demek istediğini şimdi anladım. korkularımın üstüne gitmem gerekiyor biliyorum ama ben hala kaçıyorum. rezil olmaktan korkuyorum. dışarıdan bakan birisi benim bu kadar çekingen olduğumu farketmez bile ama içimde büyük mücadeleler veriyorum. söylemek istediklerimi söyleyemiyorum. kalabalık ortamlarda sessiz kalmayı tercih ediyorum. rezil olmaktansa konuşmamayı tercih ediyorum. şimdi korkularımın üzerine gitmenin tam zamanı aslında ama nasıl yapacağımı bilmiyorum.