[nefes_almak]

içime büyük bir karamsarlık çöktü. ağlamak istiyorum. bu ruh halim umarım düşündüğüm gibi regl dönemi yaklaştığı içindir. aksini düşünmek istemiyorum.
hayata karamsar bakmaya başladım ve bulunduğum konuma razı olmak zorundaymışım gibi hissediyorum. çünkü insan yukarı baktıkça kendini çok kötü hissediyor. ben anladım ki hayattaki sosyal sınıfın neyse o olarak kalıyorsun. büyük sıçramalar çok nadiren oluyor. Ailem kariyer yapmamı istemiyor. dün konuştum istediğim bir konuyla ilgili setrifikalı eğitim almayı. o da desteklemedi ve herşey zaten para kazanmak için ve zaten senin benden dolayı bir gelirin var. çalışmayacaksan neden sertifikayla uğraşasın dedi. uğraşma zorlama kendini dedi. senin mezun olduktan sonra yapacağın şey evde bilgisayarını ingilizceni ilerlet yeri geldiğinde topluma bu özelliklerini gösterirsin. kağıt parçası alıcam diye debelenme. üniversite diploması yeter sana dedi. okul bittikten sonra giyinir kuşanırız gezeriz tozarız kefimize bakarız. zaten herkesin hayal ettiği bir şekilde yaşıyorsun kimseye muhtaç değilsin mecbur değilsin. ev de var araba da dedi.
tamam da malesef hayat yan gelip yatanlar için pek de merhametli değil. hele ki insanlar arasında. yoksa ben de isterim bütün gün evde karpuz gibi yatmayı.
tamam iyi hoş. bende kendimi yormak yıpratmak istemem. ama karşıma bir eş adayı çıktığında veya toplum necisin ne yapıyorsun dediklerinde ev kızıyım evde oturuyorum mu diyeyim utanıyorum. hele ki bu karşıma çıkan kişi belki bir eş adayı da olabilir. beni bu halimle kabul etse bile belki en ufak bir tartışmamızda seni evden çekip çıkardım falan gibi imalarda da bulunabilir. bilemiyorum. aslında yaşantımdan memnun gibiyim ama eş adayları veya eşim karşısında sosyal statü olarak küçük görünüp onun karşısında ezik kalmak istemem. evet sıkıntı ettiğim şey bu. zaten evlilik yapamayacaksam evde boş oturuyor olmam beni rahatsız etmez. nasıl olsa biryerden gelir akıyor.
ağlayasım var bugün hem de çok.