Alıntı:
annie hall Nickli Üyeden Alıntı
 İlk başlarda yazdığım, düşündüğüm kadar karamsar değilim şuan mesleğim konusunda. Açıkcası önceden hayallerime, mutluluğa ulaşmak için bi engelmiş gibi davranıyodum edindiğim bu mesleğe. Ama sonradan düşündüm ki istediğim bölümü (resim) okumadan önce biraz birikim yapmak için çalışmam lazım. Diğer üniversiteli gençler gibi kafelerde az bi maaşa çok zor şartlar altında çalışmaktansa hastanede doğru dürüst bi maaşa hemşirelik yaparım daha iyi. Onun için artık "öcü" gibi bakmıyorum bu mesleğe :) Bu şekilde düşününce kendime eziyet etmeyi de bıraktım. Teşekkür ederim yardımlarınız ve güzel sözleriniz için.
Bi de bişey farkettim. Ben resmen mutlu olmaktan korkuyorum. Sızlanıp, şikayet etmekten daha bi haz alıyorum. Bi türlü kendi içime o "memnuniyet duygusu"nu yerleştiremiyorum. Sanki mutluluk bu hayatta ulaşılması gereken bi hedef ve ben bu hedefe ulaşırsam başka bi hedefim kalmicak, boşlukta hissedicem kendimi gibi geliyo heralde. Ya da bilemiyorum işte... Bu huyumdan yakın zamanda kurtulurum umarım. |
mesleğin konusunda daha pozitif düşünüyor olman sevindirici bir gelişme :) belki önceden öcü gibi görmen ve şimdi ise "o kadar da değil" dedirten fark, zaman farkı olabilir. eskiden sadece bir öğrenciydin ve belki o yüzden mesleğini sevmiyor ve ciddiye almıyordun olabilir. şimdi ise mezun olmak üzeresin ve artık gerçekten meslek olarak yapma aşamasına geldin. şartlar değişince ve zaman geçtikte düşünceler değişiyor tabi :) bir de zaman geçtikçe insan daha mantıklı düşünüp karar veriyor. insan eskiden insan "zevk" odaklıyken sonraları "güven ve konfor" odaklı oluyor ve tutarlılık, süreklilik gibi şeyler aramaya başlıyoruz :)
sadece meslek değil her konuda böyle aslında. zamanla duygular daha geri planda kalıyor ve mantık devreye giriyor. çünkü yaşamın sürekliliğini sağlamak herşeyin önüne geçiyor bir süre sonra :)