[Işıklı yol]

ben çocukken hep erkek çocuklarıyla oynardım. Kızlarla hem anlaşamaz, hem onların yanında yabancı yeteneksiz kalırdım Hala erkeklerle daha kolay dostluk kurabiliyorum. Yine de dediğim gibi çocuklarıma duyduğum sevgi beni hep o duyguda tutuyor. Sende sevgiyi daha çok almaya çalış hayatına. yani kendini sevmeye ve sevilmeye açmaya çalışmalısın. Fakat şu bir gerçek ki sen ve bende farklı seyrediyor hastalık. Sen annen için sevgi kelimesini bile kullanabiliyorsun oysa ben onun yanına bile giderken çok gergin olurum. anne demek bile istemem. Çocukken çocuklar anne diye ağlarlardı. ben ağlarken söyleyecek kelime bulamazdım. Anne mi diyeceğim. benim annem yoktu ki, ölmüş bir anneye ağlamak daha kolay hayattaki bir annenin yokluğu bambaşka