bugün evde yalnız başıma oturmuş sunu slaytlarımı hazırlarken kendimi bir an çok yalnız
hissettim, birkaç gündür telefonum çalmıyordu, e-posta bile yoktu, hatta dayanışma hattımıza yardım isteğime
cevap veren bile yoktu, arkadaşlarım neredeydi ,ne oldu onlara diye garip garip düşünürken "neden aranılmak ,
düşünüldüğünü hissetmet istiyorsun, sen birkaç gündür kimi aradın , kime e-posta gönderdin, kime mesaj
yazdın söyle bakalım peki "diye içimden bir ses haykırıverdi, evet bazı zamanlar hayatın akışına kapılıp
dostlarımızı ihmal ettiğimiz anlar oluyor hayatımızda, oysa ki iş hayatı hayatımızın sadece bir bölümü,
diğer tarafta dostlarımız, arkadaşlarımız, sırdaşlarımız,ailemiz,...
Bazen iş hayatımız, günlük koşuşturmacalar, bazen de aramızdaki iletişimden emin olamadığımız için
aramadığımız, belki aramak isteyip de aramaya cesaretimiz olmadığı için bağı koparma noktasına geldiğimiz kişiler,
durumlar olabiliyor, düşündüm ki, belki benim için de aynıdır bu,
yarın en çok ihmal ettiğim beş arkadaşımı aramaya karar verdim.
sevgiler, selamlar