Alıntı:
atlante Nickli Üyeden Alıntı
 bugün kafama takılan iki olay oldu gün içerisinde(farkındalığım arttığından belki de).
ilki ; çalıştığım firmadaki birinin dalga geçerek verdiği yanıt (ki bu onu gayet geçimsiz biri kılıyor gözümde)
ikincisi; diğer çalışanın beni düzeltirken bilmişlik yapması (onunla da oldum olası anlaşamıyorum)
en kolayından kendimden pay biçiyorum;insanlara nasıl davranılması gerektiğini ya da başka deyişle onlar üzerinde hangi noktaya kadar hakkım var sınırlarımın bilincindeyim.
ancak saygısızlığa ya da yersiz bağırmalara,alaylara tahammülüm yok ve benim canımı çok sıkıyor karşılaştığım olaylar.
şunu farkettim; yaşanan olayda sadece 'üzülüyorum'.peki ben bu kadarını mı becerebiliyorum?karşıdakine aynı tarzda yaklaşımda bulunamıyor muyum?eksiğim ne?
sorun şu ki; alışkın değilim.insanca yaşamayı benimsemiş birisiyim ve bu değerlerle büyütüldüm.
her ne olursa olsun hayatın bu örnekleri de var ,varolmaya devam edecek..bu yönümü geliştirmeliyim, ,incinmek tek yapabildiğim olmamalı. |
karşındakine aynı tarzda cevap veremezsin çünkü senin yapın buna müsait değil, sadece takmama, yani öyle
basit insanların seni etkilemesine izin vermeyebilirsin, bu konuda kendini geliştirmeye çalışmalısın bence de.
ben de senin gibiyim, sosyal ilişkilerde kendi gösterdiğim hassasiyeti diğerlerinden de bekliyorum ve sonucunda da hayal kırıklığı yaşıyorum. hatta gereğinden fazla alınganlık yaşamıştım bir dönem. psikiyatrist bana deprex isimli ilaç verdi, inanılmaz rahatladım, herşeye gülüp geçmeye başlamıştım ama ömür boyu kullanamayacağım için bıraktım. sonra da telkinler derken daha iyiyim ama senin yaşadığın hassasiyet bende de devam ediyor hala. bence o bizim kişilik yapımız. aslında normal olan bizleriz.
