[kumsal1980]

Bu yazıyı bir kaybeden olarak yazıyorum.Geçmişe dönüp baktığım da hep yenilgilerim var.Kendimi küçük görmem,insanları gözümde büyütmem ve bunun gibi şeyler.Kendimi insanlarla kıyaslarken buluyordum.Ve bu durum beni daha çok etkiliyordu.Yaşam içinde hep çırpınışlarım oldu.Bişeyleri değiştirmek için uğraştım.Ama bir balon gibi hemen sönüp gitti.Sayısızca kitaplar okudum.Telkinler yaptım kendime.Olumlamalar yaptım.Ama bir türlü önüne geçemedim.Ben yine aynıydım.Hep şunu düşündüm.Mesut bu dünyaya bir kere geliyorsun.Neden istediğin bir hayatı yaşamıyorsun.Seni engelleyen ne?İşte bu sorunun cevabını aradım.Beni engelleyen neydi ?İçimde beni engelleyen bir güç vardı sanki.Sen ne yaparsan yap değişmiyeceksin diye beni engelleyen bir güç.Yaşam içinde hep sönük kaldım.Bir baktım ki inzivaya çekilmişim.Doğru dürüst arkadaşım yok.Görüştüğüm birileri yok.Çoğu zaman tek başıma dışarı çıkıp yürüyorum.Düşünceler içindeyim.Yaşamımı sorguluyorum.Hayatı sorguluyorum.Düşünceler içinde hayatım geçip gidiyor.Biliyorum aslında bişeyler yapmak lazım.Yoksa insan daha hızlı eriyip gidiyor.En kötüsü de o ya.Farkında olup yapamamak.Yaşamım içinde her konuda sıkıntılar yaşadım.Karşı cins benim için başka bir dünyaydı.Bu dünyadan çok korkuyordum :) Zamanı geldi aşık oldum karşısına geçip söyleyemedim.Kendime onu layık görmedim.Tam beş sene platonik bir aşk yaşadım.En son bir mektupla söylediğimde ise iş işten geçmişti.Sonraları ise hayatıma birkaç kişi soktum ama hep terkedilen ben oldum.Bunlar hep ben de travma yarattı.İş konusunda daha başlangıçta hata yapmıştım.Yanlış bölüm seçimi.Hayatım artık bu yanlış seçim üzerine kuruldu.Liseyi bitirdikten sonra beş yıl sonra üniversiteyi kazandım.Çok sevmesem de kimya bölümünü okudum.Tabi bitirdikten sonra hemen iş bulamadım.Hep küçük işlerde çalıştım.Kendimi ezdirdiğim zamanlar oldu.Sessiz sakindim.Hep kendi işime odaklandım.Hep en iyisini yapmaya çalıştım.Ama gördüm ki bu hayatta gerçekten çalışanlar değil,dili çalışanlar daha yükseliyor.Mesela en son işimde ben üniversite mezunu olmama rağmen,lise mezunu arkadaşım benden daha çok maaş alıyordu.Bunu bana söylüyorlardı.Ben kendimi daha ezik hissediyordum.Aslında ben ondan daha çok çalışıyordum.Bunu herkes söylüyordu.Ama işi bilmek vardır ya,kurnazlık vardır ya bu bende yoktu işte.Şunu gördüm ki senin gibi olmayan insan yani karşındaki seni hiç anlamıyor.Ben bu duyguları hissediyorum dediğinde senin içindekileri anlamsız görüyor.Sen herşeyi kafanda yaratıyorsun.Bunları aşabilirsin diyor.Keşke o kadar kolay olsaydı diyor insan.Yaşama birkez geliyorum.Kim dolu dolu yaşamak istemez ki.Hayata bakıyorum.O kadar çok olumsuzluk aşılanıyor ki.Şuan işsizim.İş Güvenli Uzmanlığı sınavına hazırlanıyorum.Bakalım bari bu sınavı kaybetmiyim.En çok ne isterdim.Bu hayatı olabildiğince dolu dolu yaşamak.Yaşam gerçekten bir armağan...Bana bakmayın.Mutlulukla kalın.