[Ali1]

forum ailesi sizle bi sıkıntımı, derdimi, kafamda aşırı derecede büyüttüğüm ve uzun zamandır neden olduğunu anlayamadığım ve bi çözüm yolu bulamadığım bi derdimi anlatmak istiyorum. Anlatıcam çünkü artık boğazıma kadar geldi, kimseye anlatamıyorum iç sıkıntılarımı, hele ki bunu...

Şimdi her insan gibi bende yaşamımı sürdürüyorum ama buna yaşam denirse. Kendimi kişiliğimi çözemez hale geldim yada bi dakika öyle demeyelim belli bi kişiliğim yok desek daha oturaklı olur. Anlayamıyorum artık bıkkınlık geldi noluyo neden oluyo bi anlam veremiyorum. Hayatım sanki iki kutuplu yada kişiliğim mi desem bilemedim. Mesela bazen okadar özgüvenim yükseliyo okadar konuşkan okadar hareketli enerjik dinamik okadar komik oluyorum insanları eğlendiriyorum böyle anlatamıyorum ama insanları yönlendirebiliyorumda yani baya etkiliyorum hareketlerimle olsun konuşmalarımla olsun çok farklı bi insan oluyorum. Bazende (ki genellikle bu ruh halindeyimdir) bunların hepsi tersine dönüyo o konuşkan, komik insanları eğlendiren kendini sevdiren coşkulu zekice davranan insan resmen gidiyo da yerine çok saçma biri geliyo. Konuşmalarımdan ses tonumdan tutun davranışlarıma kadar her şeyim değişiyor. Mesela öbür halimde olsam ve biri gelip bana laf savuştursa ezmeye kalksa cümlelerimle tokatlarım o insanı azını bile açamaz bana. Ama gel gelelim bu saçma kişiliğe büründüğüm zaman olsa bu durum ezilir kalırım sus pus olurum. Bu kişilikteyken sanki beynim durmuş gibi oluyo yani akıllıca bi karşılık bile veremiyorum insanlara diyalog kuramıyorum bi sohbet ortamı yaratamıyorum. Sanki içimde iki insan var ve biri çok akıllı zeki hayatında her şey süper giden bi insan, diğeride afedersiniz aptal saptal salakça bi yaşantısı olan bi insan. İyi halimdeyken o mutluluk konuşkanlık vs. hiç bi insana yada duruma bağlı değil sadece içten bianda gelen bişey. Mesela bakıyorum bazen sabah yine o sevmediğim kişilikteyim ama öğleden sonra hayat bana güzel ve yine o sevdiğim kişiliğe bürünmüşüm ve her şey güzel olucak. Bu misaldi, yani şuan sevdiğim kişilikte olabilirken 10 dakika sonra durup dururken aniden hiç bişey olmadan kendiliğinden öbür kişiliğime geçiyorum. Bütün günlerim böyle geçiyo dakka başı saat başı başka bi insan olmaktan bıktım. Kendimi nekadar zorlarsam zorlıyım o kötü ruh halindeyken iyi ruh halime hiç bi şekilde geçemiyorum, sanki içimde bişey var ve beni kukla gibi şekilden şekile sokuyo istediği gibi yönetiyo. O istediği zaman öyle istediği zaman öbür türlü oluyorum sanki. Bıktım artık böyle sık sık değişen ruh halimden. Bende her insan gibi bi insan olmak ve her yerde o insan olmak istiyorum ve benim gerçekten özümsediğim kişilikten o zeki konuşkan hayatında her şey iyi giden kişilik. Gerçekten bu kişilikteyken ne bi kimse ne bi durum beni zerre üzemiyo canımı hiç bişey sıkamıyo fakat içimdende şu soru hep geçiyo: acaba bu yine nekadar sürcek inşallah uzun sürer o saçma halime geçmek istemiyorum. hep bu tür düşünceler kıvrınıyo beynimin içinde. Benim istediğim herkesin tanıdığı o bi insan olmak yani insanlar benim ismimi söylediklerinde düşündüklerinde akıllarında bişeyler belirsin böyle. Evet bence olmuyo çünkü seziyorum insanlar beni tanımakta çok zorluk çekiyo. Hatta bi arkadaşım yine o iyi halimdeyken bana demişti, sen bazen çok konuşuyon komiksin filan ama boşta konuşmuyosun olaylardan bi şekilde nabıp edip sıyrılıyosun senin bu halini çok seviyom ama bazende değişiyosun çok suskun oluyosun dedi. O bunu der demez aklımda şimşekler çaktı çünkü benim içimde şüphelendiğim durumu bi başkasıda aynen benim gibi gözlemlemişti ki buda en iyi arkadaşım kardeşim dediğim insan yani çekinmeden etmeden söyledi beni düşünerek kesin. O iyi arkadaşlığımızın samimiyetimizin etkisiyle söyledi ama kim bilşr kimler benim hakkımda neler düşünüyo... Ben bu durumu kendimde 2 sene önce yavaş yavaş keşfettim ve bi ara okadar takıntılı hale geldimki durmadan düşünüyodum çok aşırı olumsuz düşünüyodum ama bi zaman sonra olumsuz düşünmenin zararlarını öğrendim ve iç sesimi susturmayı ve en önemliside bu değişen ruh halimle yaşamayı öğrendim... Evet öğrendim ama inanın çekilmez bi durum anlatamıyorum. Şunuda belirtiyim dediğim gibi bu durumla yaşamayı öğrendim yani eskisi gibi takıntılı bi durumum yok o olumsuz düşüncelerde yok oldu başardım yani ama depresyon durumu söz konusu değil bence çünkü durup dururken ağlamıyorum kendimi biyere kapatmıyorum bi maddeye sığınmıyorum ve en önemliside olumsuz düşünmüyorum. Sadece durgunluk söz konusu, sanki bütün beyin ve yaşam fonksiyonlarım durmuş gibi, nekadar azmetsende düzelmiyo :D bu durumu çekilmez kılan ise o iyi hali arar durma hali. Sanki böyle pencere kenarında çook uzaklardan gelcek sevgilinizi beklrr gibi bende onu bekliyorum işte gelsin kurtarsın beni diye :)) o yoksa çok boş bi yaşantım var gibime geliyo. Ben hayatımda insanlara ne zulüm ederim nede aşağılarım adamına göre muamele yaparım. Sevgi gösterilcek kişiye sevgi, saygı gösterilcek kişiye gerekilen saygıyı gösteririm. En iyiside her durumda açıyorum ellerimi Rabbime dua ediyorum ruhumu bi huzur kaplıyo:) benim bu durumlarda eminimki hem IQ hemde EQ seviyem kesinlikle değişiyo buna kanaat getirebilirim. Sizce sorunum nedir nasıl kurtulurum bu dertten. Benim aklıma yatan tek mantıklı cevap vitamin eksikliği evet kesinlikle, vitaminler beynin çalışmasında çok önemli rol oymuyomuş özellikle B vitaminleri. ve bende en son 1 ay önce meyve yemiştim oda böyle çok az. Ve genelliklede yemem meyve. Tek dayanağım bu. Acaba bi multivitamin takviyesimi alsam acaba. Gerçekten bu duruma yapıcağınız her kelimenin bende ap ayrı bi değeri var, çünkü size en büyük derdimi açtım sizlerle paylaştım, çünkü sizin içtenliğinizi samimiyetinizi doğruluğunuzu yardımseverliğinizi seviyorum ve inanıyorum... :))