Bencede hikayelerimiz genelde aynı ama bir çoğumuz öyle kalın sınırlar içine hapsolmuşuzki başkalarınında var ola bileceğini pek göremiyoruz.Ben kendi içimdeki sınırları yıkmaya başladıktan sonra yazdım ki aynı hikayeleri olanlar yalnız olmadıklarını bilsinler.
Bizim toplumumuz birey olmanın ne demek olduğunu bilmeden ebeven oluyor ve böylece kısır döngü başlıyor.Bizler halkayı kııpda yeni bir düzen oluşturusak ne mutlu bize. Bizim toplumumuzda insanlar evlenince çevreleri onları birey haline getiriyor ve bir çok sorumluluk yüklüyor ve kişiler ani gelen bireylik karşısında bocalıyorbirde evlatsahibi olursa şaşırıp kalıyorlar .Ben buradan öğrenmiş olduğum bir çok şeyi keşke 20li yaşlarımda öğrenseydim ne kadar güzel sorunlarımı aşabilirdim diye düşünüyorum.
Bizlerin üstüne çok büyük vazifeler düşüyor.Çevrmizde bir çok kayıp ne yapacağını bilmez insan var öğrendiğimiz bilgilerle onlara yardım etmeli ve farkında bir çevre yaratmalıyız.Küçük bile olasa farkında bir çevrede yaşayan insanlar göle attığımız taş gibi dalgalnacak ve dalgalar gittikçe genişleyip büyüyeceklerdir.Kendimizden ve çevremizden vazgeçmeyelim .
Bu günlerde canım yazı yazmak istemedi sanki içini döken ben gitti ne yazacağını bilmeyen veya yazacak bir şeyi olmayan bir ben geldi .Beni duyanda sanacakki hiç derdim kalmadı hepsini çözdümde rahatladım .Ben henüz çocukluğumu aşamadım daha gençliğim ve 30 yaşım var ama bende tık yok acaba yüzleşmekten mi korktum onuda bilmiyorum .Ben bazen hatırlamaktan korktuğum şeyleri çok derinlere atarımki benim gözüme çarpıpda acıtmasın diye.Bu yüzden durakladım herhalde...
Haftaya cumartesi site toplantısı var ne güzel sizlerle yeniden görüşmek beni çok mutlu edecek tanıdıklarım ve yeni tanışacaklarım ne güzel bir ortam sizleri seviyorum ve o günü heyecanla bekliyorum.
Ben bu aralar inanılmayacak kadar huzurlu ve mutluyum kendimle barışık olmayı seçiyorum ve kendimi seviyorum.Bütün yaşanmışlara inat böyle hissediyorum.Hepimizin yolu aydınlık ve açık olsun.
