[Değişmek]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Kalabalığın içinde yalnız olmak.
Ağlamak isteyip, ağlayacak sebep bulamamak.
İnsan bir şeylere üzgünken, kırgınken daha rahat hissediyor sanki kendini. Daha rahat neden bulabiliyor durgunlaşmak için.
Böyle olmaktansa..
Aşk acısını tercih ederdim böyle olmaya.
Ya da birileriyle büyük kavga edip kafamın dolu olmasına.
Sanırım eksik hissediyorum.
Sadece yalnızım belki de.
Bir şeyler olmalı hayatımda, daha baskın bir duygu hissetmeliyim ki boşluk olmasın.
Aşık olsam fena olmazdı mesela, ama aşık olmak bana göre değil. Aşık olursam tüm duygularımı unuturum, tüm her şeyimi unuturum. Ailemi umursamam, sosyal olup olmamamla ilgilenmem, değişimi umursamam. Belki de kafama takmamam daha doğrusu olur benim için bilmiyorum.
Belki de birkaç kursa yazılmalıyım,vaktimi doldurmalıyım.
Belki ineklemeliyim. Hep. Sosyal hayat olmadan.
Ama yapamam.
Tüm seçenekler o kadar uzak geliyor ki.
Ben yalnız hissediyorum, tuhaf, anlatılmayacak bir hisle.
İlgi istiyorum belki de.
İçimdeki o şımarık, küçük kız, büzmüş dudağını, masumca bakıyor.
Küsmüş.
Hayatının boş bir dönemine denk gelmiş.
Ne yapacağını bilmiyor.
Yalnız kalmış.
Yalnızlık kötü, hele kalabalığın içinde yalnız olmak. Boş hisseder insan, konuşmak ister konuşamaz, eğlenmek ister eğlenemez.
Arayıştadır. Boşluğunu kapatmak ister.
Bu his insanı düşündürür sadece. Gelip kapımı çaldı benim de.
Hoşgeldin yalnızlık

Bu yazdığın duyguyu yıllarca yaşadım hatta bazen hala yaşıyorum da,garip olan ise bu duygusal hali yaşarken hem mutsuz olmam hemde bu histen haz almamdı yani bu durumu yaşadığım için depresif bir şekilde davranıyodum diğer insanların hareketlerini aptal bulup bazen kendimi aptal olmak için zorluyodum ama onlar gibi olmaya tahammül edemiyodum ve sonunda onlar benden uzaklaşıyolardı tepki gösteriyolardı benden sıkılıyolardı ve bende onlardan uzaklaşıyordum ama aynı zamanda kendimi olgunlaşmış hissediyorum sanki onlardan daha çok bilgiliydim ve onların anlamayacağı şeyleri anlıyordum çevremde olup bitenleri insanların hareketlerini inceliyordum ve inceledikçe ne kadar mutlu ve saçma davrandıklarını görüyodum ama bu duygudan olgunmuş gibi hissetmekten zevk alıyodum aşk konusuna gelince bu zamanlarımda bende hep beni sevecek ve benim gibi olan benim gibi düşünen saçma sapan hareketler yapmayan bir kız arayışı içine giriyodum çünkü beni mutlu edecek şeyin mutluluktan öte beni huzura,sessizliğe kavuşturacak şeyin benim gibi düşünen biri ile olmak olduğunu düşünüyordum ki hala öyle düşünüyorum.Şimdi yine bu yalnızlık bunalımına giriyorum arada ama artık akışına bırakıyorum diğer insanlarlar ne kadar aptal görünsede gözüme onlarla takılıyorum ve bazen bilerek onlardan aptal görünüyorum ama bunu yaparken önceki yazdıklarımı unutuyorum ve sadece gülüyorum sonra arkadaşlarımdan uzaklaşınca otobüse binip kulaklığımı taktığım anda eski kişiliğime dönüyorum bunlarıda niye yazdım bilmiyorum :)