[Işıklı yol]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Kalabalığın içinde yalnız olmak.
Ağlamak isteyip, ağlayacak sebep bulamamak.
İnsan bir şeylere üzgünken, kırgınken daha rahat hissediyor sanki kendini. Daha rahat neden bulabiliyor durgunlaşmak için.
Böyle olmaktansa..
Aşk acısını tercih ederdim böyle olmaya.
Ya da birileriyle büyük kavga edip kafamın dolu olmasına.
Sanırım eksik hissediyorum.
Sadece yalnızım belki de.
Bir şeyler olmalı hayatımda, daha baskın bir duygu hissetmeliyim ki boşluk olmasın.
Aşık olsam fena olmazdı mesela, ama aşık olmak bana göre değil. Aşık olursam tüm duygularımı unuturum, tüm her şeyimi unuturum. Ailemi umursamam, sosyal olup olmamamla ilgilenmem, değişimi umursamam. Belki de kafama takmamam daha doğrusu olur benim için bilmiyorum.
Belki de birkaç kursa yazılmalıyım,vaktimi doldurmalıyım.
Belki ineklemeliyim. Hep. Sosyal hayat olmadan.
Ama yapamam.
Tüm seçenekler o kadar uzak geliyor ki.
Ben yalnız hissediyorum, tuhaf, anlatılmayacak bir hisle.
İlgi istiyorum belki de.
İçimdeki o şımarık, küçük kız, büzmüş dudağını, masumca bakıyor.
Küsmüş.
Hayatının boş bir dönemine denk gelmiş.
Ne yapacağını bilmiyor.
Yalnız kalmış.
Yalnızlık kötü, hele kalabalığın içinde yalnız olmak. Boş hisseder insan, konuşmak ister konuşamaz, eğlenmek ister eğlenemez.
Arayıştadır. Boşluğunu kapatmak ister.
Bu his insanı düşündürür sadece. Gelip kapımı çaldı benim de.
Hoşgeldin yalnızlık

:)
Bir şeyin farkında mısın bilmiyorum ama sen sanatçı bir ruha sahipsin ve tüm bu duygular yazman için sana verilmiş. Şiirsel bir anlatımın var. Belki de ilham denen şey senin sağında solunda kanat çırpıyor ama sen yazmadığın için kalbin bu kadar sıkışıyor. Onun için karma karışıksın. Sana tavsiyem yaz ve aşka kapama kapılarını. Aşk güzel ve gerekli bir duygudur. Aşk olmazsa olgunlaşamazsın. Gelen duygularını kabul et ve yaz lütfen. Göreceksin, hayatın nasılda güzelleşecek sevgimle kal