[Robi]

Telkinleri yaklaşık 4 aydır dinliyorum. Zamn zaman kısa aralar vererek de dinledim. Bana çok iyi etkileri oldu. Ama yok, insanların bana "Sen çok sessizsin" demesini artık kaldıramıyorum. Dayanamıyorum. Sınıfta anlaşabildiğim 1 tane arkadaşım var ve o seneye başka bir okula gidecek. I gidince yalnız kalacğım. İyice içime dönüp yokmuş gibi okula gelip gideceğim. Moralim çok bozuk. Artık düzelmek istiyorum. Denemediğim yol kalmadı. Tüm aksilikler üst üste geliyor. Geçen ay dedemi kaybettik. 8 ay önce de dayımı. Psikolojik olarak hiç iyi durumda değilim. Ruh gibi dolanıyorum, eskiden sadece yemek yemekten zevk alırdım, artık ondan da zevk almıyorum. Ölecek gibi hissediyorum. Derdimi sadece Allah'a anlatabiliyorum. Şükrediyorum. Bu hâlime de şükür. Ama yaşıtlarım ülüp eğlenirken benim bu özgüvensizliğim zoruma gidiyor. Hayatımdaki tüm insanlar buna sebep oldu. Herkes beni bu hâle getirdi. Kimseye kızamam, kızmıyorum. Bu da benim imtihanımmış diyorum da ben çok yoruldum. 16 yıllık hayatımı boşa tükettim, kalan ömrüm böyle geçmesin istiyorum.

İçimi dökecek birilerine ihtiyacım vardı. Ben de buraya yazdım. Çok dua ediyorum. Aynada kendimi seviyorum diyorum. Ho'oponopono yapıyorum. Eft uyguluyorum. Esma-ül Hüsna zilrediyorum. Hatta özgüvensizliğin, kendini ifadeedememenin nedeni boğaz çakrasının kapalı olmasıymış. Bunu da araştırma yaparken öğrendim. Bu konuda meditasyon yaptım. Gece yatmadan nasıl biri olmak istediğimi hayal ediyorum. Olmak istediğim kişiyi yazıyorum. Allah'tan ümit kesilmez diye düşünsem de olmuyor... Fazlasıyla YORULDUM.

Allah rızası için bana bir yol gösterin. Bu yaşta hayattan bıktım. Geçen gün dil ve anlatım dersinde uygulama sınavı vardı. Hoca herkesi tek tek tahtaya çıkarıp konuşma yaptırıyordu. Sıra bana geldi. Tahtaya geçtim. Hoca ilk dk.da "Bi dik dur bakıyım. Biraz kendine güven. Bu halin ne" dedi. İçimdeki tüm enerjiyi aldı götürdü. Kendime inancım varsa bile bitti. Herkesin içinde rezil etti. Yapacağım konuşmayı yapamadım. İşte böyle. Hayat hep kötü taraflarını gösteriyor. Tam düzelmeye başlıyorum. Biri çıkıp darmadağın ediyor. Ben dipteyim. Bunun daha altı yok. Herkes zirvedeyken dipte olmak tarif edilemez bir duygu. Biliyorum ki bu formda benim gibi çok insan var. Ama ben sınıfta söz alıp konuşamıyorum bile. İnsalar beni nasıl olsa böyle kabullenmiş konuşursam tuhaf karşılarlar, sesim yüksek çıkmaz kimsebeni önemsemez diye düşünüyorum. Bu düşünceyi aklımdan söküp atabildiğim gün zirveye çıkacağım.
İşte durumlar böyle. Anneme bile anlatamıyorum. Annem de aslında benim böyle olmamda büyük bir etken. Beni hep baskılıyor,yargılıyor, sözde korumaya çalışıyor. Küçükken başkaları yerine biraz da beni destekleseydi. Özgür bıraksaydı şu an bu durumda olmazdım. Örneğin; kuzenim saçlarını açık bıraktığında çok beğeniyor onu sürekli övüyor. Bense sürekli topluyorum. Ve bana niye sürekli saçını topluyorsun dedi. Bugün açık bıraktım. Saçını bağla sana bu saç yakışmıyor dedi. Ben de anne sen zaten beni hiçbir zaman beğenip desteklemedin ki dedim. Bir çocuğun annesi tarafından değer verilmediğini hissetmesi çok kötü. Rabbim görüyor. Herkesi ona bıraktım. Benim çektiğim acıları da biliyor. Beni yargılayanlar da birgün pişman olurlarsa affetmeteceğim. Canımı yakan insanlar mutlu iken herkese iyi davranmaya çalışan ben; niye mutsuzum? Adalet mi bu?