[Robi]

Bugün Coğrafya ortalaması 75 ve üstü olan 10.sınıflar tarihi müzeye gittik. Benim okuldaki tek arkadaşım bildiğiniz üzere nakil aldırıp okuldan gidecek. Zaten müzeye gelmedi. Müzeye gelen herkesin yanında arkadaşı vardı. Ben sığıntı gibi otobüste oturdum. Böyle özgüvensiz insanlar hemen belli oluyor işte. Neyse müzeyi tek başıma gezdim, fotoğraf çektim filan. Dönüşte bi kız " Sen yeni misin, ben seni daha önce hiç görmedim" dedi. Tam mutluydum yine yine yine moralimi bozmayı başarıyorlar. Ben de " Sen geçen sefer de aynı spruyu sormuştun" dedim. Aaa öyle mi o ben değilimdir dedi.Allahım yalnızlık gibi bi duygu yok ya. Etmediğim dua kalmadı. Söyleyemediklerim boğazımda düğümlendi. Kimse benim ne çektiğimi bilmiyor. Herkes "SEN NİYE BÖYLE SESSİZSİN" diyip bi kenara çekliyo biz bilmiyo muyuz sessiz olduğumuzu. Sen diyince mi farkına vardık. Aslında bi gün birini dövsem kendime gelirim özgüvenim tavan yapar da. İşte onu yapacak cesaret bende yok. Hep köşeye çekilip içime atıyorum. Yeterrrrrr. Ben hayatımı böyle geçiremem. Ben de isterim sizin gibi hem erkek hem kız kankalarım olsun , çevrem olsun, kendimi açıkça ifade edebileyim. Ama yapamıyorum. Arkadaşım nakil aldırıp gittiğinde ne yapacağım acaba? Bu yaşta kanser olursam hiç şaşırmam. Allah'a hep dua ediyorum ya hakkımda hayırlısını ver ya da al şu canımı ne olursun diye. İnsan hayattan zevk almaz mı, almıyorum. BİRİ NE OLUR Bİ YOL GÖSTERSİN ALLAH AŞKINA yoksa okul hayatımı kendi elimle bitirip, normal hayatımı da yokmuş gibi yaşayarak ölümü bekleyeceğim.