[Robi]

Ölmek istiyorum. Şu an ağlamaktan gözümde yaş kalmadı. Ne para var ne huzur var ne arkadaş ne sevgili ne sevgi ne anne sevgisi baba sevgisi. Ne özgüven. Ne ayağa kalkma gücü. Sabretme gücü vardı o da mecburiyetten. Nefes almakta gerçekten güçlük çekiyorum... yalnızım mutsuzum sevilmiyorum ölsem ağlayanım olmaz dahası var mı? Üzerime tişört alırken bile düşünüyorum parayı harcamasam mı acaba diye. Evden hatta odamdan dışarı çıktığı yok. Bi okula gidiyorum okulda öğretmenlerin gözünde bitiğim. Arkadaşım yok. Millet sevgilisiyle gülerken benim hiç sevgilim bile olmadı. Hadi onu boşverdim evde huzur istiyorum. Beni hiçbiyere sığdıramıyorlar. Sağlık desen elden gidiyor bu gidişle kanser mi olurum yoksa bu nefes darlığı astım mı yapar bilmiyorum. Hayatımda hiç tek başıma bi yerlere gidip arkadaşlarımla bile buluşmadım. Gezip eğlenmedim. Çünkü izin vermediler. Beni göz göre göre nilerek böyle yaptılar. Ya mutluluk değil biraz huzur istiyorum sadece. Artık verilecek teselli de kalmadı ki. Telkinleri dinleyince süperim yine dinliyorum ama insanın en çok değer verdiği kişiler bile üzdüğünde artık kimsem yok diyor bunu iliklerine kadar hissediyor. Ben hayatımı yaşayamadım. Yaşatmadılar. Umarım buna sebep olanlar hesabını bir gün verirler.