Antuza

Her acımda,gökdelenin tepesinden düşmüşçesine paramparçalıklarım...
İşte belkide bundandır yükseklik korkum...
Şimdi zemin katlarda,yeşil bahçelerde,gizli cennetlerdeyim...
Düşsem sıyırır geçer artık...

Bebek yaşta başlamış kaçıp gitme isteğim...
Eylemlerim...
Masanın altından uzanıp baktığım korkularım...
Ve hep içimdeki sinsi gezen kendimi kanıtlama isteğim...
Ve en çok sana...
Sana Anne!

Ne zaman itsen beni kendinden,daha çok kamçılanmışım sanki...
Sana yetemedimya,
Sana kimse yetemez...
Bunu çok geç anladım...
Anladımki sen bencilmişsin...
Bunu bilsem çok önceden hırpalamazdım,gökdelenlerde amaçsızca gezinmez ve beni itmelerine imkan vermezdim...
Düşmezdim...
Ne zaman yükseklere çıksam,ayaklarım kesilse yerden,içsel bilinçaltım ve senin sesin,bakışların ve varlığın...

Rüzgara karşı duramadım,rüzgarımı çaldın...
Saçlarımı savuramadım çünkü saçlarımı topladın...
Sana yetemedim...
Sadece ben'im sanırdım yetersiz...
Öyle sandırdın...
Öyle değilmiş,geç olsada anladım...
Yalnız değilmişim...
Sevdiklerin,sevmediklerin,çiçeklerin,çocukların ve bedenin...
Sana hiçkimse yetemedi...
Doldurdun boşaldı...Boşaldıkça daha çok doldurdun...
Çatlaktan sızanları hiç görmedin...
Halen öyle...
Çatlak iyice büyüdü...Herkes görüyor artık...
Bir sen hariç...
Herşey aynı sanıyorsun...Herşey 40 yıl öncesine ait gibi...
Oysaki anne,
Kır yıl sana göz açıp kapayıncaya kadar geçerken belki,
Ben büyüdüm ve gördüm...
Seni...
**************************************

Birgün otururken yazmıştım...Kulağımda ney sesli telkinler vardı...Sizi düşündüm anne...Şükürler olsunki ben böyle satırlar yazmayacağım,yada çocuğum olursa senin için bu satırları kağıda dökmeyecek...
Bence senin büyük başarın burada...Kutluyorum ve tekrardan öpüyorum seni...Bunları söylemek için ticari anneler gününü bekleyemeyeceğim...Anlamışsındır okuyunca bu satırları...Kime gittiğini...