merhaba özlemim. bugün seninle 07/02/2002 yılında 18 yaşımda yazdığım günlüğümden gelişmeleri paylaşmak istiyorum. bugün neler gelişmiş, ne yol almışsın görmeni istiyorum.
artık bir şeye kızdığım bozulduğum,sinirlendiğim zaman somurtmuyorum,neye kızdığımı açıkça söylüyorum.kızdığım şeyi açıkca anlatmakla sorun çözümleniyor.
bugünlerde alinin annesiyle (o zamanki erkek arkadaşımın annesiydi
) telefonle konuştuğumda ben ona nasıl olduğunu sorduğum halde, o bana karşılık vermedi. bana böyle sevimsizce, soğuk ve umursamaz davranmasının onun sorunu olduğuna karar verdim. hiç suçluluk duymuyorum.
artık kendime bakıyorum, aynaya bakıp gülümseyip, kendimi beğeniyorum.
artık alinin bana yaptığı sınırlamaların benzerlerini onda görüncehoş karşılıyorum.onun ayrı bir birey olduğunu hissettirmek için ona saygı duyuyorum.
kendi sınırlarımı koyuyorum. kendime verdiğim sözleri tutuyorum
birisi bir şey istediğinde , önce benim ihtiyacım olup olmadığına baktıktan sonra, vermek istiyorsam veriyorum. daha çok HAYIR diyebiliyorum ve bu beni çok rahatlatıyor.
artık herkesin yardımına koşmuyorum. benim ihtiyacım olduğunda nasıl herkes koşmuyorsa, ben de durmam gereken yerde duruyorum
artık bir konu veya olay karşısında, hissettiklerimi bastırmaya,duymamazlıktan gelmeye veyabu duygudan dolayı kendimi suçlamaya gitmiyorum. bu sesi dinliyorum. istemediğim şeylere HAYIR demeyi öğreniyorum ve ısrar ediyorum. bu sınırlamaları kabullenmek karşımdaki için zor olsa da benden nefret etmiyeceğine inanıyorum.
önceden, bana yapılan eleştirilerde hemen savunmaya geçerken veya kendime, üzülüp'ne kötü ben böyleyim' derken şimdi önce hangi davranışıma dayanıp bu engellemeleri yaptığını öğrenip doğru bir karar veriyorum. ya bir yanlış anlaşılma oluyor ya da benim farketmediğim(veya farkedip de görmezden geldiğim) bir davranışım oluyor.