[maxim]

kimse bize öğretmedi gerçekte hayatın mükemmel olduğunu,belkide onlarda bilmiyordu ama nedense aramayıda denememişlerdi.Bazılarımız durumu farkedip gerçeği aramaya koyuldu,onlara göre doğru değildi bazı şeyler ve değişmeliydi bu gidiş bu yolculuk daha neşeli olmalıydı çünkü hakikat böyleydi...
Kimse öğretmedi şükretmenin mucizesini bize,gözümüzü açtık ve hep şikayet eden insanlar gördük,
anne eşinden,baba çocuktan,çocuk anneden,kardeş kardeşten şikayetçiydi,
kullanılan eşyalardan şikayet ediliyordu nedense,oturulan evden,yolda giden araçtanda şikayet ediyorlardı ne kabahatleri vardı kimbilir.... ?
kimse sahip oldukları mucizevi değerleri görmedi,görmek istemedi,göstermedide...
güneş doğuyordu büyük haşmeti ile üzerlerine,kucaklıyordu onları büyük bir sevgiyle ama...
gece oluyordu ay ışık saçıyordu ve muhteşem bir görsellik oluşturuyordu büyük bir sevinçle ama....
gözleri vardı,rengaren dünyayı seyrediyorlardı,gökyüzünün muhteşemliğini,denizleri,dağları,ailelerini ve akrabalarını,hayatı görüyorlardı,ne kadar muhteşemdi herşey ama...
elleri vardı,tutuyorlardı sıkıca,kavrıyorlardı her bir şeyi,uzanıp alabiliyorlardı ama....
ayakları vardı,yürüye biliyor,koşa biliyor,otura biliyor,kalka biliyorlardı ama....
saymakla bitmeyecek mucizelere sahiplerdi ama farkında değillerdi,
ama artık ibrahimin TANRI'yı aradığı gibi arayanlar var artık gerçeği,ve öğreniyoruz her geçen gün bir basamak daha ilerleyerek,herşeyin bir mucize olduğunu bilerek hayata sarılıyoruz ve şükrediyoruz her bir eylem için büyük bir sevgi ve memnuniyetle.