Atakan bey,
İnsanın kendine ait imajını değiştirmesi ve daha pozitif olması başka bir şey;
hayata bakıp, derin analizler yapıp mutsuzluk duyması bambaşka bir şey.
Evet büyük yazarların mutluluktan uçtuğuna şahit olmazsınız; çünkü onlar
toplumsal adaletsizliği, insanın tutku ve hırslarına yenik düşmesini, kısaca
trajedileri daha derinden görür ve hissederler. Aslında her ciddi roman aynı zamanda
toplumsal ya da bireysel bir analiz, insana dair bir psikolojik çözümlemedir.
İnsanlar, sıradanlık tuzağına düşmeselerdi ve bu derin analizleri yapan yazarları
ciddiye alsalardı; tarih bir tekerrürden ibaret olur muydu? Misal; Mustafa Kemal Atatürk, sıradan olabilir miydi? Böyle bir liderden ve onca devrimden sonra geldiğimiz noktayı nasıl buluyorsunuz.
Biz sıradışı insanların hakkını veremediğimiz için geriye gidiyoruz.
Bu sıradan olun önerinizi anlayamadığım için özür diliyorum.
Oturup hep beraber Serdar Ortaç mı dinleyelim? |