Korkuları Korkutma Zamanı

[RenaC]

Hepimiz insandık. Dayatılanlar vardı, dayanamadıklarımız oldu. Dayanmaya çalışıp, takatsiz kaldığımız haykırmalarımızın sayısını bile unuttuk. Aslında basit bir cümleyle hayatımızı tanımlamışlardı. Doğduk, yaşıyoruz ve öleceğiz. Birincisinde ve sonuncusunda bizim hükmümüz yoktu. Elimizde tek kalan ‘yaşıyoruz’du. Bir nebze de olsa cüzi irademizin hakimiyeti burada söz konusuydu. Ama ne oldu? Küçüklükten başladık korkutulmaya, elimizde sadece bir tane olan ‘yaşamak’ fiilinin içersine zorla korkuyu koydurttuk. Şimdi ise keşiflerin en önemlisini yapma zamanı…

Korku insan hayatında önemli yere sahip olan ve ona zarar veren bir olgudur. Korkmadan, korkutmadan terbiyenin verilemeyeceğini öğrendik. Korkutularak hizaya sokulduk. Korkudan gün geldi anne, babamıza yaklaşamadık. Oysa ki onlar anne ve babamızdı ve bu dünyaya bir kez geliyorduk. Sadece bir defa yaşamak hakkımız vardı. Bizler ise bu hakkımızı hoyratça kullanabiliyor, bu vurdumduymazlığımız ile övünebiliyorduk bile.
Korku, insanın büyümeye başladığı andan itibaren çevresinden üzerine yağdırılan sağanak bir yağmurdur. Korku yağmurlarında şemsiyesiz bırakıldık. Şemsiyemizin olması yasaktı ve olması halinde olabilecek kötü şeylerle korkutulduk.

Bulutların karanlığı bazen güneşin o eşsiz ışığıyla açılmaya başlasa da korkunun varlığı yok olmaz bir gerçek olarak hayatımızın baş köşesinde oturmaktaydı. Bu sağanak altında biz ne yapıyorduk peki ? Hiçbir şey. Çünkü küçüktük, daha korkunun, mutluluğunun, sevincin, hüznün ne olduğunu bilmiyorduk. Çocuktuk ve beynimiz soyut algılamalara müsait değildi. Fakat beynimizin en ücra köşelerine bile çevremiz tarafından korkular cebren algılandırılmıştı, farkında değildik.
Korku; bireysellikten toplumsallığa her kademede kullanılan insanın vazgeçilmezi olmuştur. Aile terbiye için korkuyu, öğretmen düzen için korkuyu, işveren, müdür, üstler verim için, sorunsuz iş için korkuyu, devlet dirlik, birlik için korkuyu olmazsa olmaz yapmıştır. Korkutulan insan düşünce eylemini sağlıklı yapamayan insandır. Bu eyleminden yoksun olan insanı yönetmek dünyanın en kolay işidir. Ama unutulan her kolay olandan sonra ortaya çıkabilecek olan zorluklardır. Öyle ki nesilden nesile aktarılan korkular yeni nesillerde bir korku kültürünün hakim olmasına neden olmuştur. Örneğin:

Bir köyde görevini hakkıyla yerine getirmeyen, kafasına göre izin kullanan, lazım olduğu anlarda bile bazen bulunamayan bir imam var. Halk imamı şikayet etmekten korkuyor. Çünkü aralarında dolaşan sohbet şu: “Yahu kimi kime şikayet edeceğiz, nasılsa orda bu adamı kollayan vardır. Bizi kim takacak.” Bu düşüncenin altında ise şimdi şikayet etsem yarın öbür gün ortaya benim şikayet ettiğimde çıkacak, adam beni ters bellemesin, başımı belaya sokmasın. Ne kadar korkutucu bir tablo öyle değil mi?

Bir ülkede tanık gösterilmemek için kazayı görenlerin “Valla memur bey buralarda değildim bende şimdi geldim. Diyorlar ki vurup kaçmış.” Memur : “Kim diyor? ” Vatandaş: “Valla öyle söyleniyor etrafta bilmiyorum.” Ve daha örneğini çoğaltacağımız nicesiyle vurdumduymazlığımıza ne demeliyiz acaba.
Korkularımızın prangasıyla yaşamaya alışmışız artık, o kadar alışmışız ki korkmayanları deli kategorisinde değerlendirir olmuşuzdur. Aslında bunun suçu hepimizdedir. Üzerimize itinayla işlenen korku kültür kodlarını hiç sorgulamadan bizde kolaya kaçarak çocuklara nasihat olarak vermekteyiz. Korku hikayelerini çok uzaklarda aramamıza da gerek yok. Ailemizden, etrafımızdan, küçükken bize verilen nasihatleri gözden geçirmemizle hemen bulabiliriz. Bulduktan sonra ise bizde içkin hale getirilen korkularımızı iyice tespit ve tahlil etmeli, ardından vakit kaybetmeden bertaraf etmeliyiz.

Bundan sonra en önemlisi de gelecek nesillerimize bunu aktarmaktan vazgeçmeliyiz. İşte o zaman görelim ülkemizdeki ilerlemeyi, girişimci ruhları, keşifleri, kaşifleri, icatları.
Evet. Haydi toparlanın ahali vakit geldi…
Zaman Korkuları korkutma zamanı…
Taşlar, altına girecek pamuk ellere hasret kaldı…

Ahmet Okyay