[cent]

http://img237.imageshack.us/img237/3576/hayat211xo0.jpg

[cent]

Bir zamanlar bir psikoloji kitabında okuduğum
bir bölüm vardı...

Hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için tavsiye
edilen bir metod vardı içinde..

Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldığınızda, hayatın
sizin için çekilmez hale geldiğini düşündüğünüzde
kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün"...
Cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım...

Diyordu ki; " bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi,
dünyayı terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz
ve sizi sevenler için öneminizi anlayacaksınız...

özellikle insanların sizin için neler
söyleyeceklerini, onlar için ne ifade ettiğinizi hissetmeye çalışın...
O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat
denen kredinizin bittiğini ve onlara yanıt
verme şansınız olmadığını düşünün...

Tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin
bittiğini hissedin...
Dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların, kavgaların
yanında bu acının ve
geri dönülmezliğin korkunç çaresizliğini yaşayın...

Bırakın canınız yansın, bırakın alevler içinde
kavrulsun tüm ruhunuz...
Orada, o musalla taşında düşünün kendinizi...
Seyredin şu an çevrenizde olanların
yüz ifadelerini...

Akıllarından ve yüreklerinden geçen cümleleri
hayal edin...
Kitaba devam etmeden bıraktım kenara ve gözlerimi
kapatıp aynen düşünmeye başladım...

Eşimi, oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi ve
diğer tüm çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki
yerlerine... birer birer yerleştirdim tabutumun
çevresine hepsini...

hayatımda çok nadir bu kadar canım yanmıştı...
görüyordum işte
"babaaaa..." diye ağlayan biricik oğlumu...

Eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta
durmaya çalışıyordu
perperişan...Koca çınar babacığım, belli belirsiz
dualar okuyordu, o gözümden

Kardeşlerim, akrabalarım "çok erken gitti, doyamadı
oğluna.."diyordu
acıyan ses tonlarıyla... Ve dostlarım...

Onlar da şaşkındı... Bazısı
"daha dün birlikteydik, nasıl olur.." diyordu...
Farkındalık önemli bir kavramdır psikolojide...Belki de hiç
aklımızagelmeyen ve gelmeyecek bir farkındalığı
göstermek istemişti yazar...

Canım oğlumun söyleyecek çok >şeyi yoktu...
Özleyecekti, yokluğumu
hissedecekti..ağlayacaktı aklına geldikçe...
Belki ölümün ne anlama
geldiğini hissedecek yaşa gelinceye kadar sıradan bir
üzüntünün ötesine geçmeyecekti duyguları...
Sevgili eşim... Benim muhteşem hatunum...

Nasıl dayanır bensizliğe O ki, benim için herşeyini feda
edip koşmuştu
Bana... Hayatının tek adamı şimdi toprak olacaktı...
Bir daha " Seni seviyorum " diyemeyecekti...
Bir daha hevesle açamayacaktı çalan kapıyı...

Ve her gelen gece bensizliğini haykıracaktı yüzüne...
Her sabah da
bensiz başlayacaktı koca gün...

Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına
rağmen
YENİDEN DOĞDUM...

Bilgisayar diliyle "format attım hayatıma"...
Sahip olduklarımın farkına
vardım ve hala nefes alıyor olduğum için şükrettim...

gözlerimi açtığım anda o kötü ve acı sahne bitmiş, oyun perde
demişti...Peki ya hayal değil de,gerçek olsaydı ve
perde bir daha açılmamak üzere kapansaydı...

İşte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza
değmiş olmalı...
Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamını getirirseniz
buna değer bence...

Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yüce Allah' tan
başka bilen yok...
İşte bu yüzden hazır yaşıyorken ve nefes alıyorken
yapabileceklerinizi yapın, ertelemeyin...

Bilerek - bilmeyerek kırdığınız kalpleri tamir edin...
Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayırın...

Ve en önemlisi;

VERDİĞİ-VERMEDİĞİ, ALDIĞI-ALMADIĞI HERŞEY İÇİN

TEKRAR TEKRAR ŞÜKREDİ
YÜCELER YÜCESİ YARADAN'A.

CAN DÜNDAR.....