[tolgaasya]

Tolga ÇELEBİ

Kaybetmek için doğanlar; kaybetmeyi alışkanlık haline getirenlerdir. Kaybetmek için doğanlar; kaybetmeyi ve yenilgiyi benimseyen ve içselleştirenlerdir. Kaybedenler; kendilerinin yanında, etkileşim halinde oldukları diğer insanlara da zarar vermeye başlarlar. Sonunda kaybetmek bağımlılık haline gelir.

Herkes ne yapacağını bilir, bununla birlikte yapması gerekeni yapan insan sayısı çok azdır. Çoğumuzda “atalet” denen bir huy var, yani eylemsizlik hali. Ne yapması gerektiğini biliyor ama bir türlü harekete geçemiyor. Geçmek de istemiyor. Kaybedenler atalet içinde yüzerler. Gözleri önünde birçok fırsat kaçıp gider.

Hayatınızda bir şey değiştirmek istersiniz, biraz uğraşırsınız sonra olmuyor diyerek vazgeçersiniz. Ama değişememek acı verir. Bu acıyı, değişememenin acısını sırtınızda taşırsınız. Bu acıyla yaşamaya da alışırsınız. Sonunda kaybetmek için doğanlar grubunun daimi bir üyesi olursunuz.

Zayıf insanlar kaybeder. Çünkü mücadele edecek güçleri yoktur. Hareket edecek güçleri yoktur. Akıntıya karşı kürek çekmeye hevesleri yoktur. Hedefe varacak yolda yürüyecek enerjileri yoktur.

Bizim kültürümüzde; “bu günkü işini yarına bırakma” diye bir söz vardır. Plansız çalışan insanlar, önemli işlerini bitirmek yerine öteleyen insanlar kaybederler.

Kaybedenler mazeret üretir. Her başarısızlıkları için makul ve mantıklı bir mazeretleri vardır. Şartların yetersiz olduğundan yakınırlar, ama aynı işi aynı şartlarla başka bir insan yaptığında izlemekle yetinirler. Kaybedenler şikayet eder. Her türlü aksilik için içlerinden saydırıp dururlar. Bu durum onların enerjisini düşürür, çalışma şevklerini azaltır. Kaybedenler problemler karşısında o kadar çok şikayet ederler ki, sonunda problemi çözmeyi denemek bile istemezler.

Kaybedenler mağdur rolü oynar. Onarın hakkı yenmiştir, haksızlık yapılmıştır. Her türlü aksilik onları bulur. Kaybederler, çünkü hakları yenmiştir.

Başarılı bir insan her türlü yükselişi motivasyon için kullanır. Kaybedenler ise şöyle der: Her çıkışın bir inişi vardır.” Kaybedenler daha başarının ilk adımlarında düşmeyi düşünür.

Kaybedenlerin bir yol haritası yoktur. Kaybedenlerin “B” planı yoktur. Kaybedenlerin ve kaybetmeyi alışkanlık haline getirenlerin kendilerine güveni yoktur. Onlar ürkektirler.

Başarısız insanlar, başarısızlıklarını giderecek yenilikler yapmak istemezler. Bir şeyi bilmiyorlarsa öğrenmek istemezler. Kendilerini geliştirmek için adım atmazlar. Çünkü atalet içinde yüzerler. Sonunda da başarısız olurlar. Ve yine başarısız olurlar. Onlar için cehalet mutluluktur.

Kaybetmek bir alışkanlıktır. Başarısızlığın, ataletin, uyuşukluğun, çekingenliğin, tembelliğin getirdiği bir alışkanlık... Bazı insanlar kaybetmek için doğar.


Kaybetmek için doğanlar; kaybetmeyi alışkanlık haline getirenlerdir. Kaybetmek için doğanlar; kaybetmeyi ve yenilgiyi benimseyen ve içselleştirenlerdir. Kaybedenler; kendilerinin yanında, etkileşim halinde oldukları diğer insanlara da zarar vermeye başlarlar. Sonunda kaybetmek bağımlılık haline gelir.

Herkes ne yapacağını bilir, bununla birlikte yapması gerekeni yapan insan sayısı çok azdır. Çoğumuzda “atalet” denen bir huy var, yani eylemsizlik hali. Ne yapması gerektiğini biliyor ama bir türlü harekete geçemiyor. Geçmek de istemiyor. Kaybedenler atalet içinde yüzerler. Gözleri önünde birçok fırsat kaçıp gider.

Hayatınızda bir şey değiştirmek istersiniz, biraz uğraşırsınız sonra olmuyor diyerek vazgeçersiniz. Ama değişememek acı verir. Bu acıyı, değişememenin acısını sırtınızda taşırsınız. Bu acıyla yaşamaya da alışırsınız. Sonunda kaybetmek için doğanlar grubunun daimi bir üyesi olursunuz.

Zayıf insanlar kaybeder. Çünkü mücadele edecek güçleri yoktur. Hareket edecek güçleri yoktur. Akıntıya karşı kürek çekmeye hevesleri yoktur. Hedefe varacak yolda yürüyecek enerjileri yoktur.

Bizim kültürümüzde; “bu günkü işini yarına bırakma” diye bir söz vardır. Plansız çalışan insanlar, önemli işlerini bitirmek yerine öteleyen insanlar kaybederler.

Kaybedenler mazeret üretir. Her başarısızlıkları için makul ve mantıklı bir mazeretleri vardır. Şartların yetersiz olduğundan yakınırlar, ama aynı işi aynı şartlarla başka bir insan yaptığında izlemekle yetinirler. Kaybedenler şikayet eder. Her türlü aksilik için içlerinden saydırıp dururlar. Bu durum onların enerjisini düşürür, çalışma şevklerini azaltır. Kaybedenler problemler karşısında o kadar çok şikayet ederler ki, sonunda problemi çözmeyi denemek bile istemezler.

Kaybedenler mağdur rolü oynar. Onarın hakkı yenmiştir, haksızlık yapılmıştır. Her türlü aksilik onları bulur. Kaybederler, çünkü hakları yenmiştir.

Başarılı bir insan her türlü yükselişi motivasyon için kullanır. Kaybedenler ise şöyle der: Her çıkışın bir inişi vardır.” Kaybedenler daha başarının ilk adımlarında düşmeyi düşünür.

Kaybedenlerin bir yol haritası yoktur. Kaybedenlerin “B” planı yoktur. Kaybedenlerin ve kaybetmeyi alışkanlık haline getirenlerin kendilerine güveni yoktur. Onlar ürkektirler.

Başarısız insanlar, başarısızlıklarını giderecek yenilikler yapmak istemezler. Bir şeyi bilmiyorlarsa öğrenmek istemezler. Kendilerini geliştirmek için adım atmazlar. Çünkü atalet içinde yüzerler. Sonunda da başarısız olurlar. Ve yine başarısız olurlar. Onlar için cehalet mutluluktur.

Kaybetmek bir alışkanlıktır. Başarısızlığın, ataletin, uyuşukluğun, çekingenliğin, tembelliğin getirdiği bir alışkanlık... Bazı insanlar kaybetmek için doğar.

[acemisirine]

*Kaybetmek bir alışkanlıktır. Başarısızlığın, ataletin, uyuşukluğun, çekingenliğin, tembelliğin getirdiği bir alışkanlık... Bazı insanlar kaybetmek için doğar.*

Tesekkürler, gercektende cook önemli konulara deginiyorsunuz...

[tolgaasya]

Rica ederim :)

[Berilce]

Samuel Beckett'in çok güzel bir sözü var; beni derinden
etkilemiştir, zaten kendisi de ilginç bir kişiliğe sahip bir insanmış, lakin hayata karşı karamsar bir
uslübü vardır, onun hakkında "bu adam dünyaya insanlardan ve dünyadan hiçbir şey beklemediğini göstermek için
gelmiştir" denmekte... Sözü ise;
"Hep denedin, hep yenildin. Olsun. Gene dene, gene yenil. Daha iyi yenil."
nasıl ama!...

[juger]

Güzel bir söz ama insan bunu kendine felsefe edinmemeli. Çünkü sonunda "yenil" diyor. İnsan bunu göze alırsa yenilmekten başka çaresi yoktur. Neyi düşünürsek o ihtimal doğuyor. "Bu sefer kazan" diye bitseydi kesinlikle mükemmel olurdu.

[Berilce]

juger Nickli Üyeden Alıntı

Güzel bir söz ama insan bunu kendine felsefe edinmemeli. Çünkü sonunda "yenil" diyor. İnsan bunu göze alırsa yenilmekten başka çaresi yoktur. Neyi düşünürsek o ihtimal doğuyor. "Bu sefer kazan" diye bitseydi kesinlikle mükemmel olurdu.

Bu sözde aslında biraz menfi bir anlam olduğunu insan kabul ediyor, fakat insanı cesaretlendiren, motive eden bir söz aynı zamanda, zaten Beckett'ın kendisi de insanlardan uzak kalmayı seçen, hayata gri gözlüklerle bakan biri; özellikle mezar taşının bile gri olmasını vasiyet etmiş... Fakat büyük bir yazarmış bir felsefesi olan, bu tartışmasız ve de yaşamın sadece siyah/beyaz'dan oluştuğunu söyleyemeyiz, bu bağlamda düşünüldüğünde Beckett'ın sözleri bizi fazla umutlandırmasa da, yaşamı da hafife almamamızı sağlıyor diye düşünüyorum!...

[sweeet]

Yenilen pehlivan güreşe doymasın yenile yenile yenmeyi de öğrensin.

[Janer]

Her zamanki gibi döktürmüşsün Tolga .. tebrik ediyorum .. :)

Başarısızlığı değil Başarıyı bir meslek haline getirmeliyiz .

[tolgaasya]

juger Nickli Üyeden Alıntı

Güzel bir söz ama insan bunu kendine felsefe edinmemeli. Çünkü sonunda "yenil" diyor. İnsan bunu göze alırsa yenilmekten başka çaresi yoktur. Neyi düşünürsek o ihtimal doğuyor. "Bu sefer kazan" diye bitseydi kesinlikle mükemmel olurdu.

Evet, çok doğru. Nasıl düşünürsek öyle yaşarız.

[tolgaasya]

Berilce Nickli Üyeden Alıntı

Samuel Beckett'in çok güzel bir sözü var; beni derinden
etkilemiştir, zaten kendisi de ilginç bir kişiliğe sahip bir insanmış, lakin hayata karşı karamsar bir
uslübü vardır, onun hakkında "bu adam dünyaya insanlardan ve dünyadan hiçbir şey beklemediğini göstermek için
gelmiştir" denmekte... Sözü ise;
"Hep denedin, hep yenildin. Olsun. Gene dene, gene yenil. Daha iyi yenil."
nasıl ama!...

Eğer yenilmeyi düşünürseniz yenilir ve acı çekersiniz. Yenilmeyi düşünmek, yenilmeyi istemektir. İçimizde ne varsa, dışarıda bizi o bulur.

Sonuç olarak, acıların çocuğu olmaktan öteye geçemeyiz