Bu etkiler nasıl gidebilir?.. Arkadaşlar lütfen yardım edermisinz?.. :(

[denizyıldızı]

Selam arkadaşlar yılıardan beri beni etkileyen üzen bu konuları sizinle paylaşmak istiyorum...
Hiçbir zaman kendimi doğru düzgün ifade edemedim bunun nedeni evet ben içe kapanıktım hep çocukkende öyleydim bunun nedeni elbette biraz benim kişiliğimdi ama birazda babamın otoriter olmasıydı...
Babam hep otoriter oldu özellikle de ben çocukken çok otoriterdi ve babamın bu otoritesi bna hep olumsuz etik etti çocukluğumdan bu gençlik yıllarıma kadar.. Annem babam gibi otoriter değildi ben çocukken ama o da çok korumacıydı beni tam olarak özgür bırakmazdı birçok işlerimi yapmak isterdi bende itiraz etmezdim yani sonuç olarak babamın otoritesi annemin korumacılığı derken ben böyle çok içinekapanık, sessiz, utangaç biri oldum çıktım.. Kendimi iyi ifade edemez oldum... Özellikle babamın otoritesi beni çok etkiledi ve o otoritenin etkisini hep kişiliğimde duyumsuyorum kendimi kendi içimde asla özgür hissetmiyorum.. Annemle babamın bu çocukluğumda ki tavırları bende özgürlük duygusunu tam olarak yaşatmıyor...
Aslında çocukluğumda da kalmadım yani öyle takıntı flan yyapmıyorum ama bunlar bilinçaltımda kalmış olmalı ki gerçekten beni rahat bırakmıyorlar, yoksa bu etkiler silinip giderdi değil mi?..
Ben gerçekten bu etkilerin gitmesini stiyorum.. :( Buunun için nne yapabilirim arkadaşlar?.. Ve bunun okadar kolay olmadığını da biliyorum çünkü şu anda tüm bu dediklerim benim birer kişiliğim sayıılr ve bu kişliğimi değiştirmemde kolay değil biliyorum...
Ama ben gerçekten tam olarak özgür olmak ve kendimi ifade edebilen bir insan olmak isityorum... İnsanlarla ilişkilerimde çok iyi değil genelde insanlara uzak duruyorum çünkü biraz sosyalfobim var ama bunun asıl nedeni de dediğim gibi bu çocukluğumda ki annem ve babamın tutumları yani çocukluğumda ki o kısıtlanmışlık o otoriteye boyun eğme duygusu beni her yönde etkiliyor.. :((

[Herr_Mannelig]

telkin dinle arkadaşım işe yarar kesin ve korkularının üzerine gitmeye çalış. kendini ifade edemiyorum demişsin ama aslında ediyorsun edemezsen bunları niye yazasın değil mi?
arkadaş ortamında konuşmuyormusun,bi iki fikrini söyle sende,birşeyler yap neyi yapamadığını sanıyorsan onu yapmaya çalış ki zaten telkin dinlediğin zaman kendiliğinden oluyor merak etme:)

[denizyıldızı]

Çok teşekkür ederim arkadaşım.. :) Aslında bunları böyle yazamazdım ama diğer sorunlarını paylaşan arkadaşlardan cesaret aldım ve gaiba bende sorunlarımı paylaşmalıyım dedim.. :) İyiki de demişim saol tavsiyelerin için; telkin dinliyorum 2. haftamdayım ve korkularımın da üzerine gitmeye çalışacağım teşekkürler...

[Herr_Mannelig]

dur sana örnek vereyim:) annemin ailesi de çok otoritermiş hiç konuşamazmış falan çok içine kapanıkmış ama şimdi öyle değil benim ne eksiğim var demiş kendini geliştirmiş:) ki internet falan da yokmuş o zamanlar yani tavsiye alabileceği sorunları anlatabileceği kimse yok :) biz gene şanslıyız böyle siteler var telkinler var :)

dediğim gibi şimdi gayet konuşkan arkadaşları falan dolu:)
gerçi mesela anneannem ve dedem geldiğinde onlarla hala sohbet edemez fazla(önceden de öyleymiş),konuşması bile değişir onlarla konuşurken ama onlar hariç kimseyle öyle değil :)

[elisya]

canım seni çook çook iyi anlıyorum. Hatta aynısı benim hayatım diyebilirim.

Küçükken baba, evin reisi ya o ne derse o olurdu evde. herşey babaya göre düzenlenirdi. kalkma saati, yemek yeme saati. yatma saati..

Göya babaya saygı çok önemli idi. babanın yanında düzgün durulur. adam gibi oturulur. O hep en son sözü söyler, sen hep peki demek zorundasındır. İteat etmek zorundasın Kendini savunsan bile bu ona karşı bir hakaret saygısızlıktır. O hiç yanlış yapmaz ya, yanlışıda yüzününe vurulmaz ya..
Kardeşinle varsa asla ağız tadıyla kavga etmeyi evin içindebağırılmaz bile hep seni sustururlar.
Onlar büyük ya her şeyi çok daha iyi bilirler. bizim ne hissetiğimizi yada ne demek istediğimizi de çok iyi bildikleri için hep böle sorunlu biri olup çıktık.

Aile içinde çocuk özgürce kendini ifade edemediği yada kardeşiyle bile tartışdığında bağırmanın kötü bişi olduğunu öğretildiği bir ailede büyüdüğü zaman çocuk kendini dışarıya karşı nasıl korur, nasıl savunur..

Böyle böyle büyüdük. Çocukluğumuz annenin pasifliği ve baba baskısı ile geçti. Lise ve genç kızlık dönemleri ise evden kaçmak için bir çıkış yolu bulmakla geçti. Ya okuyacaktın yada evlenecektir.
Herkes anne ve babasını sevgiyle kucaklarken sana yasaktı böle şeyler. Bir süre sonrada zaten içimden gelmedi yapmak. Sadece adı vardı BABA.. ( ? ) ben hala merak ediyorum baba demek ne demek acaba ? .. Onun yüzü nü defalarca rüyamda gördüğünde bile korkudan zıplayarak uyanırım bazen. Değil ki yüzüne tahammül edeyim. Zor bana bunu yaptıkları için onu affetmem çok zor..
Hiç aile desteği görmedim şimdiye kadar. çünkü destek yerine köstek olmak o kadar kolay ki.. ama onlara göre bizi çok iyi yetiştirdiler..

Küçükken hep korkuttular böle yaparak.. Şimdi 30 yaşında evliyim, ama hala kendimi savunamaz haldeyim. o yüzden büyüklerin karşısında hep tedirginim.. Ağzımdan yanlış bir şey çıkacak diye elim ayağıma bir birine giriyor..
Patronum, müdürüm hatta iş arkadaşlarımla bile bir kargaşa olduğunda kendimi savunamıyorum..
Hayatta kendini savunamamak o kadar kötü ki, hep içine atarak yaşamak, kendini ifade edememek insanı bunalıma sürüklüyor.

neden ? neden... Hep çocukken bize yapılan olumsuz davranışlardan,

Çekirdek inanç küçüklükten başlıyor.. Aile ortamından.. ne gördüysen öle gidiyor, kendindeki bu durumu değiştirmek o kadar zor ki .. kalıplaşmış düşüncelerin hareketlerini değiştirmek çok zor.

şimdi bunları buraya yazarken bile boğazıma düğümleniyor gözyaşlarım.. kötü.. gerçekten diyecek bişi bulamıyorum.

[denizyıldızı]

Evet elisya haklısın tıpkı dediklerin gibi bize küçükken olan davranışları unutulmuyor evet ama ben bunu bir şekilde değiştirebileceğimize inanıyorum nasıl bilmiyorum ama imkansız değildir bence sende biraz ümitli olmalısın sırf geçmişte annen baban öyle davrandılar diye hep öyle devam etmek zorunda değilsin ki?..
Ama dediğin gibi evet değiştirmek çok zor bende biliyorum; şu an yazdıklarım gibi , senin gibi yaşıyorum bunları ama bunlar bizim hatamız değildi ki onların hatalarıydı, neden bunların sonuçlarını ömrümüz boyunca kendi hatamızmış gibi çekelim?..

[maviinci]

elisya Nickli Üyeden Alıntı

canım seni çook çook iyi anlıyorum. Hatta aynısı benim hayatım diyebilirim.

Küçükken baba, evin reisi ya o ne derse o olurdu evde. herşey babaya göre düzenlenirdi. kalkma saati, yemek yeme saati. yatma saati..

Göya babaya saygı çok önemli idi. babanın yanında düzgün durulur. adam gibi oturulur. O hep en son sözü söyler, sen hep peki demek zorundasındır. İteat etmek zorundasın Kendini savunsan bile bu ona karşı bir hakaret saygısızlıktır. O hiç yanlış yapmaz ya, yanlışıda yüzününe vurulmaz ya..
Kardeşinle varsa asla ağız tadıyla kavga etmeyi evin içindebağırılmaz bile hep seni sustururlar.
Onlar büyük ya her şeyi çok daha iyi bilirler. bizim ne hissetiğimizi yada ne demek istediğimizi de çok iyi bildikleri için hep böle sorunlu biri olup çıktık.

Aile içinde çocuk özgürce kendini ifade edemediği yada kardeşiyle bile tartışdığında bağırmanın kötü bişi olduğunu öğretildiği bir ailede büyüdüğü zaman çocuk kendini dışarıya karşı nasıl korur, nasıl savunur..

Böyle böyle büyüdük. Çocukluğumuz annenin pasifliği ve baba baskısı ile geçti. Lise ve genç kızlık dönemleri ise evden kaçmak için bir çıkış yolu bulmakla geçti. Ya okuyacaktın yada evlenecektir.
Herkes anne ve babasını sevgiyle kucaklarken sana yasaktı böle şeyler. Bir süre sonrada zaten içimden gelmedi yapmak. Sadece adı vardı BABA.. ( ? ) ben hala merak ediyorum baba demek ne demek acaba ? .. Onun yüzü nü defalarca rüyamda gördüğünde bile korkudan zıplayarak uyanırım bazen. Değil ki yüzüne tahammül edeyim. Zor bana bunu yaptıkları için onu affetmem çok zor..
Hiç aile desteği görmedim şimdiye kadar. çünkü destek yerine köstek olmak o kadar kolay ki.. ama onlara göre bizi çok iyi yetiştirdiler..

Küçükken hep korkuttular böle yaparak.. Şimdi 30 yaşında evliyim, ama hala kendimi savunamaz haldeyim. o yüzden büyüklerin karşısında hep tedirginim.. Ağzımdan yanlış bir şey çıkacak diye elim ayağıma bir birine giriyor..
Patronum, müdürüm hatta iş arkadaşlarımla bile bir kargaşa olduğunda kendimi savunamıyorum..
Hayatta kendini savunamamak o kadar kötü ki, hep içine atarak yaşamak, kendini ifade edememek insanı bunalıma sürüklüyor.

neden ? neden... Hep çocukken bize yapılan olumsuz davranışlardan,

Çekirdek inanç küçüklükten başlıyor.. Aile ortamından.. ne gördüysen öle gidiyor, kendindeki bu durumu değiştirmek o kadar zor ki .. kalıplaşmış düşüncelerin hareketlerini değiştirmek çok zor.

şimdi bunları buraya yazarken bile boğazıma düğümleniyor gözyaşlarım.. kötü.. gerçekten diyecek bişi bulamıyorum.

Yüreğinize sağlık...

[denizyıldızı]

Sizinde yüreğinize sağlık maviinci, bu konuda söyleyebileceğiniz birşeyler yok mu?..

[ZEYNEP2]

öncelikle değer vermen gerekiyor...ve kendinin özel olduğunu farketmen.sevgiler

[denizyıldızı]

Teşekkürler zeynep...