Aysel Gürel'in son röportajı!

[Bluesky24]

Anne Aysel Gürel ve anneanne Aysel Gürel ile yapılan son söyleşi...Dudaklarında kırmızı ruju ve kırmızı çerçeveli gözlüklerinden taşan gözlerindeki sımsıcak gülümsemesiyle Aysel Gürel karşımızdaydı. Bunun Aysel Gürel ile yapılan son röportaj olacağı hiçkimsenin aklına gelmezdi. Hepimizin başı sağolsun...Anne Aysel Gürel ve anneanne Aysel Gürel ile söyleşmek üzere, akşam saatlerinde Mehtap Arın Fulyada ki evine konuk olduk. Dudaklarında kırmızı ruju ve kırmızı çerçeveli gözlüklerinden taşan gözlerindeki sımsıcak gülümsemesiyle Aysel Gürel karşımızdaydı. Samimi tavırlarıyla bizleri karşılayıp, kenara çekilen yemek masasının çevresine oturmamızı elleriyle işaret etti, çünkü evin salonunda, Mehtap Arın kurduğu ve yönettiği Art Tiyatro ekibi, "Arkadaş" isimli yeni oyunun provalarını yapıyordu. Mehtap Ar ve tiyatro ekibi evin salonunda yaptıkları çalışmalarına bir müddet ara verdiklerinde, ‘Anne Aysel Gürel ve anneanne Aysel Güreli konuşmaya geldiğimizi söyledim. O, her zamanki sempatik gülümsemesiyle yanıtladı. "Ben çok cici bir kızdım, çok cici bir anne oldum. Ayrıca benim çocuklarımdan başka, garip bir şekilde kucakta taşınan sekiz aylık, on aylık henüz yürümemiş çocuklar bile, beni görünce gülüyorlar. Bunun hikmeti nedir diye size sormuyorum çünkü ben biliyorum. Benim korkunç sempatik bir yüzüm var. Bir de kırmızı gözlüklerim. Bu onlara gülmeyi hatırlatıyor. Yaş kompleksim yoktur... Geçen gün bir TV programına telefonla bağlandım, ‘Ben 120 yaşındayım! dedim. Yaş denen şey zaten izafi, rölatif bir şey. ‘Yaş yok! diyorum ben. Sabahları uyanınca hala bir bebek gibi uyanıyorum. Geriniyorum, esniyorum, annem gelip ağzıma emzik verecek gibi bekliyorum."Bir zamanların divası, sahnelerin insanı, onca yoğunlukların arasında, "Aysel Gürel ne zaman ve nasıl evlendi?" diye sorduğumda, derin bir iç geçirdikten sonra: "Alt kültürün tesiriyle oluşan, bekaret muhafazası diye bir şey vardı. Baskı vardı yani, tahsil hayatım uzun sürdüğü için bekaretimizi muhafaza ettik. Bazı günler, ortaokul arkadaşlarım beni ziyarete gelirdi, ben yirmi iki, yirmi üç yaşlarındayım. Yanlarında da yetişkin kız, erkek çocuklar... ‘Aaa ben bunları hatırlamıyorum bunlar kardeşiniz mi? dediğimde onlar da: ‘Ne kardeşi, bunlar bizim çocuğumuz. demeye başladılar, ben de: ‘Galiba üreme için geç kalıyorum dedim. O sırada ben, Küçük Sahnede oynuyordum, devamlı röportajlar oluyordu. Resimli mecmualara da kapak olarak çıkıyordum." dedi. Türkiyede çok zor sanatçı yetişen günlerdi o günler değil mi?Tabii. Muhsin Ertuğrul beni seçerek aldı Küçük Sahneye. Tahsilli kızlar aranıyordu. Lale Oraloğlu, Altan Karındaş, yazar Firuzan birlikte başladık. Ankaradan Heyecan Başaran gelmişti, Nuri Altınok ile birlikte "Fareler ve Insanlar"ı oynadılar yarım sezon. Sonra biz "Kanlı Düğün", "Lorka" ile başladık, Sadri Alışıkın da olduğu çok muazzam bir kadroyla. O aralar fuayemize gazeteciler doluşuyordu. Çok güzeldim, kapak çekiyorlardı. O ara çok yakışıklı bir gazeteciye takıldım, Müjdeye benziyor ama erkek düşün ki, bıyıklısı. O yıllarda Amerikan sinemasının meşhur aktörü Tyron Power vardı, ona benzeyen. Gece Postasında çalışıyordu o zaman, röportaj yapmıştı benimle. Bir gün Babıaliden geçerken gazeteye girdim, "Vedat bey burada mı?" dedim, "Odasında" dediler ve odasına çıkardılar beni. Oturdum karşısına ve "Benimle evlenir misin?" dedim ona... Dört ay kadar sözlü kaldıktan sonra evlendik ama teklif benden geldi. Ben de artık geç kalmadan, ürünlerimi çıkartayım dedim. Ee yaş yirmi beşe gelmişti..."İsteyerek mi hamile kaldın?" dediğimde; Gürel, o işlerde ihtisası olmadığını ve bilmeden hamile kaldığını, bir kadının sağlıklı çocuk doğurması için sınırın otuz beş yaş olduğunu söyledi.Kızların Müjde Ar ve Mehtap Arı büyütürken eşinden ayrılmış bir anne, üstelik de sanat dünyasında başarılı bir anne olarak ne gibi zorluklar yaşadın?Kız çocuklarım olduğu için çok dikkatli bir anneydim. Gerçi şimdi erkek çocukları da korumak, kollamak lazım. Bakıcı tutacağım zaman mesela, yüz yaşında bir karı koca arıyordum. Herhangi bir tasavvut olmasın diye. Babam da vardı kontol eden ama çok, çok zorlandım. Sinirli zamanlarım oluyordu ve dövüyordum çocuklarımı ama şimdi çok yanlış buluyorum. Şimdi bir oduna bile, masaya bile vurulamaz diye düşünüyorum, dayağın aleyhindeyim şimdi. Hamilelik dönemlerinde sahneye çıkmaya devam ettin mi? Çocukların büyürken, ilk konuşmalarında, yürümelerinde hangi duyguları yaşadın?Müjdeye hamileyken Hamdi Eker Şehir Tiyatrosunda oynuyordum. Karnım iyice büyüdüğü zaman bıraktım, oyun da bitmişti zaten. Bir kaç yıl ara verdim oynamaya. Fatihteki evimizde çocukların kızamık hastalığı, çiçek hastalıkları ile uğraştım. Elli yıl evvel çalışan kadın olarak, anne olmak nasıldı? Aysel Gürel hangi aşamalardan geçti?Hatta elliiki yıl önce. Çok zor ama çok zordu. Muazzam bir kültür aşamasından geçtim. Ben ailemin içinde, ikibin ciltlik bir kütüphane içinde emekledim ve ilk adımlarımı attım. Dört yaşında okuyor ve yazıyordum. Entelektüel bir ailede büyümenden kaynaklanıyordu sanırım?Tabii babam savcı, ağabeyim avukat, ablam yüksek fizikçi (riyaziyeci)... Onlar benden onüç, onbeş yaş büyüktüler. Evde hep klasik batı müziği, operalar, caz dinleniyordu. Böyle bir rahle-i tedrisattan geçtim. Dokuz yaşında bütün arabi ve farisi kelimeleri biliyordum mesela "layik" demiyordum "laik" diyordum.Şarkı sözü yazmaya ne zaman başladın?Sekiz yaşımda. Çorumdaydık, babam bana bir kuzu aldı. Gezip dolaşan bu varlığın bir ismi olması lazım dedim ve ona Mido diye isim koydum. Annelerimiz bize ninni söylüyor, bu kuzunun niye ninnisi ve şarkısı olmasın dedim. Ona şarkı yaptım ve besteledim de. İlk sözüm ve bestemdir "Mido". Bu güne kadar devam eden, çok başarılı söz yazarlığı sürecin var. Tiyatroyu ne zaman bıraktın?Çocuklar büyümeye başladığı zaman, yeniden döndüm tiyatroya. Babamın şöyle bir lafı vardı: "Sabahleyin gün doğmadan üstünüze kalkın, dışarı çıkın, iki kuruş da olsa kazanın, evinize öyle dönün." derdi. Hiç durmadan çalıştım ve kazandım. İş seçmedim, dublaj var dediler oraya gittim. Radyo fonik temsiller dediler oraya koştum. Tiyatro dediler tiyatroya gittim. Film var dediler oraya gittim... O zamanlar meczur miktarda film çekiliyordu, şimdikinden çok fazla. Hatta ben para alayım diye, Ülkü Erakalın, senaryosuna benim için roller ilave ederdi. Yüz elli lira alıyordum, o zaman iyi paraydı.Turneleriniz oluyordu, kızlarınla gitmek ya da onları bırakmak zorunda kaldığında nasıl hissediyordun kendini?Onları bıraktığım turneler oldu. Mesela İzmite kadar götürdüm onları, babamı da götürdüm. Muammer Karaca; "Niye getirdin bunları?" dediğinde tekrar geri gönderdim ve üç ay hiç evime uğramadım ama first majörümü kullandığım tiyatrolarda, "Çocuklarım olmazsa gelmiyorum!" diyerek onları da alıp götürebiliyordum. Saatlerce süren uzun otobüs yolculukları... Uzun zaman ayrı kalmak, haber alamamak üzüyor muydu?Çıldırtıyordu, çıldırtıyordu, çok zordu.Aysel Gürelin anımsadığı bu gerçekle, hüzünlendiğini hissettim ve gözlerindeki buğulanmayı da görünce konuyu değiştirme gereği duydum. "O günler geride kaldı artık torun sahibisin..." dediğimde, kırık bir ses tonuyla: "Torun evlattan bir milim daha fazla seviliyor galiba..." Torununa düşkün bir anneanne olduğunu, hatta Mehtap turnede iken, onun evinde kaldığını bilsem de kendisinden duymak istedim. "Torunun Söze, çocuklarından daha çok mu ilgi gösteriyorsun?" diye sorduğumda, duraksamadan, "Birazcık fazla..." dedi. "Ona fiske bile atmadın sanrım?" diye sorduğumda ise: "Nasıl atarım, o duygu yok artık içimde, o gençlikteymiş..."dedi, derinlerden gelen kısık bir ses tonuyla.Yaşadıklarının etkisindeydin sanırım. Tek başına çocuk büyütmenin zorlukları da vardı. Tabii çok... Ekmek kavgası içindeyken, ay şu kazancım da kesilecek korkusu yaşıyor insan.Onları doyurmak için, o ekmeği kazanmak zorundaydın...Ben uyurdum baygın, üstümden basarak geçerlerdi... Çocuklardı bilmiyorlardı tabii... Kalkardım döverdim, tekrar bayılır uyurdum. İşkence filmi gibi bir yaşamdı.





Anne, anneanne Aysel Gürel olarak bu günkü annelere neler öğütlersin?Benim annem, diplomalı belediye ebesiydi. Yarı doktor kadar bilgiliydi, Dr. Besim Ömer Paşanın ebe okulundan mezun olmuştu. Ondan dinlediğim şeyler var. Bazı anne, doğum anında bacaklarını sıkıştırarak bebeği boğuyor ve öldürüyormuş. Bazı anne, götürüp bir yere atıyor çöp gibi... Kendini anne gibi, benim gibi büyük bir savaş vereceğini kabul etmeden, hiç bir kadın çocuk doğurmasın kattiyen. Anneanne de kabul etsin ki, "Kızım çocuk doğuracak ve bakacağız." Maddi, manevi tüm külfeti yükleneceklerini kabul etsinler. Zevk için çocuk doğrulmaz.Doğum kontrolü olmalı diyorsun!Olmalı, kati olmalı. Hatta anne ve babanın psikolojik durumları, tıp tarafından tetkik edilmeden onun çocuk yapmasına da izin verilmemeli. Anne ve babanın çocuk doğurmak için hazır olması gerektiğini söylüyorsun. Evet, hazır olmalı ve doktor raporu olmalı. Bedenen ve ruhen...Söyleminin çok kesin ve keskin olduğunu söyledim. O ise, gözlerimin içine bakarak: "Keskin ama doğru. Bıçak gibi düşün, en keskinidir en güzeli... Bir anlık zevk için, bir ömür acı çekecek ürünler çıkarmasınlar. Buna da tıp müdahale etsin diyorum." dedi.Aysel Gürel'e Allah'tan rahmet, ailesine ve tüm sevenlerine başsağlığı diliyoruz.Hazırlayan: Hatice Özbay******Dikkat: Bu röportajın tüm hakları saklıdır. İzinsiz ve kaynak gösterilmeden kullanılamaz.

'

Kaynak: Anneyiz