Sandık odası

[Bluesky24]

Kapkaççı terörü yüzünden yaralı halde acil servise getirmişlerdi o yaşlı hanımefendiyi. İlerlemiş yaşına karşın dinç görünüyordu, bilinci açıktı. Omzunda çıkık, el bileğinde çatlak ve çantası ile birlikte sürüklenme yüzünden bereler vardı, vücudunda. Direnmiş, bağırmış, sürüklenmiş ama çantasını kaptırmamıştı. Acil serviste de çantasını karnına bastırmış sıkı sıkı tutuyordu. Olayın şokunu henüz atlatamamış, öfke ile söyleniyordu. Muayene sırasında da söylenmeyi sürdürünce servis şefimiz dayanamadı. Hastamızın röntgen filmlerine bakıp;







- Hanımefendi söylenmeyin artık. Olan olmuş. Bıraksaydın çantayı, bunlar gelmezdi başına. Direnince olmuş bu çatlak ve çıkık. Ameliyat gerekecek sanırım.







- Doktor bey sen ne dediğinin farkında mısın? Bunca yaşananlara rağmen suçlu ben mi oldum şimdi?







- Öyle demek istemedim. Çantayı kaptırmadın ama bedeli ağır oldu. Çantanın içindekiler bu bedeli karşılar mıydı? diye düşünmeden edemiyor insan.



Karnına bastırdığı çantasını sessizce açtı. Pek bir şey görünmüyordu. Cüzdanını çıkardı, içinde fazla para da yoktu. Cüzdanın fermuarlı kısmını açarak çıkardığı fotoğrafa önce kendisi baktı sonra bizlere gösterdi.







- Fotoğraftaki oğlum, yanındaki de ben. Oğlumu kısa süre önce trafik kazasında kaybettim. Son zamanlarda kırgındık biri birimize, kırgın ayrıldık. Öldüğü gün cüzdanında ne eşinin, ne çocukların fotoğrafı çıktı. Bu fotoğraf vardı oğlumun yanında. O günden beri yanımda taşıyorum.







Sustu, soluklandı bir süre. Sonra bizlere fotoğrafı tekrar gösterdi ve buğulu gözlerle bakarak göğsüne yasladı.







- Nasıl bırakırım bunu o çapulcuların eline. Onun için direndim. Bırakmadım çantamı. Gerçi siz de haksız sayılmazsınız. Oğlum hayatta olsaydı çok kızardı bu yaptığıma. Ana yüreği be doktor bey oğlum. Yanmaya görsün.







Susmuştuk hepimiz. Yaralarına pansuman yapılıp el bileği alçıya alındıktan sonra omuzdaki çıkık için ameliyathaneye aldık yaşlı hanımefendiyi. Sakinleşmiş görünüyordu. Kabullenmişti başına gelenleri. Oğlunun fotoğrafını ameliyathaneye girene kadar elinden bırakmamıştı. Yakınları hastaneye gelmiş olmasına karşın çantasını ilk müdahaleyi yapan hemşire hanıma emanet etti.







Ameliyathane girdiğinde sessizce yapılan hazırlıkları, aramızdaki şakalaşmaları izledi. Sonra servis şefimize dönerek burası sandık odanız oluyor galiba dedi.







Şaşkın gözlerle baktığımızı görmüş olacak ki eliyle odadaki genç ekibi işaret ederek;







- Gençler sandık odasının ne olduğunu bilmezler ama siz ne demek istediğimi anladınız değil mi, doktor bey oğlum?







Servis şefimiz hastamızın elini tutup Sanırım anladım, ancak gençlere de anlatmanızı rica ediyorum dedi. Olduğu yerden hafifçe doğruldu. Yüzüne renk gelmişti sanki.







- Sandık odası diyorum çocuklar. Eskiden her evde vardı. Evin karanlık küçük bir odası sandık odası olarak kullanılır, çocukların çeyizi, eski karneleri, fotoğraflar ve daha pek çok kişisel önemi olan eşya orada saklanırdı. Kilitliydi. Öyle herkes giremezdi o odaya. Gizli saklı şeyler de dururdu, gün ışığına çıkmayı bekleyen.







Hemşire hanım dayanamadı o zaman sandık odasının ameliyathaneyle ne benzerliği var? diye sordu.







- Şimdilerde herkes her şeyini ortaya döktüğü için siz gençlerin anlaması zor ama sandık odaları insanların kendilerine sakladıkları gizli yüzlerini barındırırdı. Dışarıya gösterdiğimiz tanınan bilinen yüzümüzün yanı sıra kimsenin bilmediği, bilmesini de pek istemediğimiz yanımızı barındırırdı o sandık odaları. Sizlerin de ameliyathaneye girdikten sonra dışarıdaki o ciddi, asık suratlı görev peşinde koşan insanlar yerine bambaşka insanlar olduğunuzu görünce anladım buranın sandık odası olduğunu.







Soruyu soran hemşire hanım teyzemizin elini tuttu, gülümsedi Doğru söylüyorsunuz. Ameliyathanede ne yaşanırsa yaşansın burada kalır. Burada yaşananlar sırdır, dışarı çıkmaz dedi. Hanımefendinin yüzüne sıkıntı ve hüznün yayıldığını gördük. Ama şimdi kimsenin evinde sandık odası yok. Evler eşyayla doldu, insana yer kalmadı dedi.







Sustu, yorulmuştu. Servis şefimiz Rahmetli oğlunun evinde var mıydı sandık odası? diye sordu.







Kederli gözlerle bizlere baktı;







- Yoktu, doktor bey oğlum. Evler küçüldü, eşyalar çoğaldı. Kimsenin evinde sandık odası kalmadı. Sandık odaları ufaldı ama yok olmadı. Oğlumun sandık odası da sanırım o cüzdanında taşıdığı birlikte çektirdiğimiz fotoğraftı. Bir de yıllar önce doğum gününde hediye ettiğim halde hiç üzerinde görmediğim ama gelinimden duyduğum kadarıyla dolabında hep gözünün önünde duran kırmızı kazaktı oğlumun, sandık odası.







Anlattıkları etkilemişti hepimizi. Durduğumuzu görünce ameliyat masasına uzandı. Haydi artık, sizi lafa tuttum. Omuzum için ne yapacaksanız yapın, torunlarımı kucaklayabilmem için bu kollar bana lazım dedi. Ameliyathaneden çıkışta gelini ve torunları karşıladı hastamızı. Birkaç gün sonra da şifa ile taburcu oldu. Giderken servis hemşiremize bıraktığı çiçekleri atmaya kıyamadık. Bir iki tanesini kurutup ameliyathane defterinin arasına, sandık odamıza, eskilerin yanına kattık.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri