[RenaC]

Sema’nın kocası, Sema’ya evlilik yıldönümlerinde hediye olarak bir kitap almıştı. Sema, kocasına kitap için teşekkür etti; ama hediyeden hiç de memnun kalmamıştı.

Neden bir yüzük, bir küpe değil de, bir kitap hediye etmişti ki! Kitabı hiç okumadan bir rafa koydu ve kitap öylece orada on yıl durdu. Sema’yı bir gün ziyaret eden çocukluk arkadaşı Deniz, bu kitabı gördü ve ödünç almak istedi.

Sema, “Bu bana kocamın evlilik yıldönümü hediyesi. Bana bunu mutlaka geri vermelisin.” diyerek kitabı Deniz’e verdi. Sema’nın kocası o gün iş dolayısıyla üç günlük bir seyahate çıkmıştı. Sema evde yalnızdı. Gece yarısı saat iki gibi telefon çaldı.

Sema biraz endişeyle telefonu açtı. Telefondaki Deniz’di. Büyük bir heyecanla “Sema, sen Birol ile evli olduğun için dünyanın en şanslı kadını olmalısın!” dedi. Sema, uyku mahmuru “ne oldu, neden gece yarısı bunu söylüyorsun bana?” diye sordu.

Deniz “sen bana verdiğin kitabı okumadın mı? Beşinci ve on ikinci sayfalarda sana yazılmış iki şiir var. Bu şiirler dünyada bir kadına yazılmış ve yazılabilecek en güzel şiirler.”

Sema, kocasının kendisine verdiği kitabı hediye sanmış ve kitabın içindeki hediyeyi bulamamıştı. İnsan, yaşamındaki hediyeleri almak için bir çaba içine girmeli. Hediyelerimizin ne olduğu ve nerede saklı olduğu belli değil.

Hediyelerimizin bazıları kitaplığımızda, bazıları girmediğimiz sokaklarda saklı olabilir. Hediyeleri hep paket içinde beklediğimiz zaman, binlerce hediyeyi kaçırıyoruz.