Gönül Darlığı

[Işıldayan Safir]

Kötüdür yoksulluktan nicelerin varlığı

Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığı içerisindeyiz.

Yunus Emre

Hayatımızın değişik dönemlerinde hepimizde az çok bezginlik, bıkkınlık, gevşeklik, gayretsizlik, bir ölçü de ümitsizlik olabilir. Bunun sonucunda da kalbimizde sıkışma, bizi bunaltan bir GÖNÜL darlığı hissedilebiliriz. Böyle zamanlarda içimizde bir ışık göremez, ümitsizlik içinde oluruz. Çoğumuz yaşadığımız hayattan da memnun değiliz. Birilerine nasılsın diye sormaya görün, çok iyiyim diye yanıt veren kaç kişi olur? İster fakir olalım ister zengin; yazlıklarımız, kışlıklarımız, hanlarımız, konaklarımız olsun, hayat bize tat vermemeye başladı. “Hayatın mı tadı yok, yoksa bana mı öyle geliyor?” demeye başladık. Bakıyorum çevreme çoğu insan mutsuz ve bir arayış içinde. Neden mutsuzuz? Çünkü nerede ve ne için olduğumuzu, kanaati, sabretmeyi, şükretmeyi unutmuşuz. Bence mutlu olmak ya da olmamak tamamen bizim elimizde. Nasıl mı? Eğer mutluluk bir nesne olsaydı tüm zenginler onu alır ve mutlu olurlardı. Zenginlikte, ihtişamda ve makamda mutluluk aranmaz. Peki mutluluk nerede?

İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş. Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler. “Saklayalım da zor bulsunlar, zor buldukları için belki kıymetini bilirler!” diyerek başlamışlar düşünmeye... Mutluluğu saklamak kolay değil. Everest tepesi, Atlas Okyanusu'nun dibi, Mekke sokakları, İtalyan sofrası, bir hastanenin yeni doğanlar odası, dondurma külahı, sigara paketi, lale bahçesi, son model bir cip, lüks bir daire... Pek çok yer düşünmüşler. Ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş. Derken meleklerden biri: ”İçlerine saklayalım demiş. Kimsenin aklına gelmez kendi içlerine bakmak.”

İşte o gün bugündür mutluluk insanların içine gizlenmiş. Çünkü mutluluk bizim elimizde ve içimizdedir. Günümüzde hala mutluluğun sırrı her yerde aranıyor. Ne yazık ki hiçbirimiz içimize bakmıyoruz dolayısıyla GÖNÜL darlığı içerisindeyiz.

Sahip olduğumuz tüm imkanlara rağmen niye bu kadar sıkıntı içindeyiz?

Çünkü hepimizde çılgınca sahip olma isteği var. Esas ihtiyaçları unutarak hep “benim olsun” derdine düşmüşüz. Bu kadar harcamaya rağmen tatminsizliklerle içimizdeki boşluğu daha da büyütüyoruz. Doyumsuzluğumuz bizleri esir alıyor, hepimiz mutsuz karakterlere dönüşüyoruz. Mutsuzluk GÖNÜL darlığının davetiyesidir. Dıştan bakınca mutlu olmaları gereken bir çok şeye sahip çok insan içlerinde bir güzellik kuramadıkları için mutsuz, huzursuz ve sabırsız davranarak bunalımlar yaşamaktalar. Televizyonlarda gördüğümüz dizilerde muhteşem evler, son model arabalar, gece hayatı, görülmemiş sapkınlıklar... Vur patlasın çal oynasın eğlencelerle mutlu olunacağı imajı hakimdir.

Sizce gönlümüz bunlara mı aç?

Öyleyse neden hepimiz Adile Naşit'le Münir Özkul'un unutulmaz filmlerinden biri olan Bizim Aile filmini yüzlerce kez seyretmiş olmamıza rağmen yine de seyretmekten bıkmıyoruz. Çünkü o filmdeki karakterlerin içlerinde her şeye rağmen yaşama sevinci var. Arabası her sabah bozulmasına rağmen işe gitmekten usanmayan bir şoför, harçlığı çok fazla olmamasına rağmen okuma heyecanı olan genç, yaşama birbirlerine sımsıkı tutunmuş bir aile... Ne GÖNÜL darlıkları ne de olmayan şeyleri için bir tasa... En güzel şeye sahipler yani birbirlerine. Yaşam küsene değil onunla barışana daha da cömert davranıyor.

Hayatımızın içinde elbette ki sıkıntı ve darlıklar olacaktır. Bunlarla sabırla mücadele etmeyi öğrenip her şeye rağmen yaşamak güzel diyebilmeliyiz. Şükredeceğimiz hayranlıkla bakacağımız o kadar çok şey var ki, mutlu olmamak imkansız bence. Bu satırlarda Polyannacılık yok! GÖNÜL darlığı çekmek yerine mutlu olmak için sebepler aramalıyız. Kendimize yapacağımız en büyük iyilik, kendimizi düşünmeye sevk etmek. Kendini bilmek tüm bilgilerin en derinidir.

Mutsuzsunuz değil mi? Bilin ki mutlu olabilirsiniz.

Yeter ki kendimize güvenelim, ne istediğimize karar verelim. Kendimize açık olup gerçek SENİ bulalım. Başaracağımıza inanıyorum, hem de bütün zorluklara rağmen... Mutlu olmayı seçelim, mutluluğu seçersek kimse bizi durduramaz, başarı ve mutluluk bizim olur. Mutlu insan,mutluluğu ona başkalarının sunacağı beklentisiyle de yaşamamalıdır. Ressama sormuşlar “Mutluluğun resmini çizebilir misin?” diye, ressam cevap vermiş: “Ben çizebilirim de sen anlayabilir misin?” Ne dersiniz? Anlayabildik galiba...

Yazar: Selma Torun