Bir Yerlerde Tıkanıp Kaldıgında Hayat..

[monange]

Bir Yerlerde Tıkanıp Kaldıgında Hayat

Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat, soluk almak güçleştiğinde, yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını, dağlara dönmeli yüzünü insan.

Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak; yeni insanlarla tanışmalı, yeni keşifler yapacak..

Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa, gerçekleştirmeyi denemeli..

Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını; zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup da, o dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı..

Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler, her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa, değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri; küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce inip servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini; gördüğünü hissedebilmeli..

Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce, değerli olabilmeli hayat..

İlla büyük acılar çekmemeli küçük mutlulukları fark etmek için..

Başkasının yerine koyabilmeli kendini; ağlayan birine "gül", inleyen birine "sus" dememeli! Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!

Şu; adaletsiz, merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı; sevgisiz kalarak..

Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden, derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine..




Bir çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde geleceği; bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli..

Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli..

Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı; bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için; kaçırmamalı!

HİÇ DÜŞMEMİŞSEN, EL VERMEZSİN KİMSEYE KALKMASI İÇİN, HİÇ ÇARESİZ KALMAMIŞSAN, DERMANI OLAMAZSIN DERTLERİN; AĞLAMAYI BİLMİYORSAN, NEŞESİZDİR KAHKAHALARIN; MERHABA DEMEMİŞSEN, ANLAMSIZDIR ELVEDALARIN.. NE, HERKESİ DÜŞÜNMEKTEN KENDİNİ, NE; KENDİNİ DÜŞÜNMEKTEN HERKESİ UNUTMAMALI..
Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya da hep almak için..

Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda değil, söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli! Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere..

Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak! Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak..

Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi; ama kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin sevdiklerinin; zaman bulabilsin; bir teşekkür, bir elveda için..

Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer; asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten; ama herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan..

Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi..

Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı..

Hepinize sevgilerimle dostlarim....