Yaşamak Cesaret İster..

Yaşamak cesaret ister, belki de bu yüzden dünyaya gelenlerin çok azı yaşar, çoğunluğu Oscar Wilde’ın dediği gibi yalnızca günü kurtarır, var olmakla yetinir ve kendi varlığı altında ezilir.

Değiştiremeyeceği gerçekleri olduğu gibi kabul etmek ve bu değişmezlikten kendine yeni bir yaşam sevinci yaratmak da yürek ister, değiştirebileceğini değiştirmeye çalışmak da sanıldığı gibi insanı korkutan dünya, zorluklar, yaşam koşulları ya da başkaları değildir, insan en çok kendisinden korkar. Kendi duygularından, kendi güçsüzlüklerinden, kendi zaaflarından, kendi acılarından, kendi coşkularından ürker, yaşama her dokunuşunda, duygularının alevlenip kendisini yakacağından çekinir, onun için kaçar yaşamdan, aşktan kaçar, öfkeden, hareketten, sevinçten, kendisinden kaçar.

Korku yüzünden yaşanamamış bir yaşamı ellerinde taşımaktan yorularak, kendisine uydurduğu bin bir türlü mazeretle yaşama arkasını dönmeye, gizlenmeye uğraşıp, gizliden gizliye yok olmaya çabalar. Korku kendine acımayı getirir, kendini zavallılaştırmaya başlar yaşamdan korktukça, yaşamla yüz yüze gelmektense ağır ağır erimeyi tercih eder. Korktukça azalır gücü, korkuyla yaralanan bedeni artık en küçük dokunuşta acıyla inler, her acıda korkusu biraz daha artar ve girdap gibi çeker içine güçsüzlük, kendi korkusuna kalkıp kader der sonra, korkuyu değiştirilmez bir gerçek, alnına yazılmış bir yazgı olarak görür. Yeni bir aşkın düşüncesi bile titretir onu, kalabalıktan korktuğu kadar yalnızlıktan da korkar, hayatın hiçbir haline dayanamaz durumlara gelir. Sırtında yaşayamadığı hayatı önünde yaşanacak günleriyle, kendi geçmişiyle geleceği arasında sıkışır kalır artık. Kendi duygularıyla kuşatılır, döndüğü her yanda bir düşman gibi kendi duyguları çıkar karşısına, şu yana dönse orada bir mutluluk vardır ama o mutluluğu değil mutluluğun arkasında gölgesi sezilen acıyı görür, Bu yana döndüğünde bir isyanın şevki vardır ama o isyanın çekiciliğini değil o isyan için ödenecek bedelin ağırlığını fark eder, beri yanında bir aşk bekler onu ama o aşkın arkasından gelebilecek terk edilme ihtimaline diker gözlerini.

Her kıpırtıyla örselenebileceğinden çekindiğinden kıpırdamaz bile, yaşama yaklaşabilmek için bir tek adım bile atmaya yetmez cesareti. Ona sevinci gösterseniz ya sonra diye sorar, aşkı gösterseniz, gene aynı sorudur onun aklını kurcalayan ya sonra öfke, coşku, dostluk, sevişme, başkaldırı, direnme hep aynı soruyu sürükler peşinden ya sonra. Bilinmeyen bir ya sonra için bilinenlerin hepsini ıskalamayı kabullenir. Ama ne garip duygularından, yaşanacakların sonrasından korkanlar, acıdan sakınanlar çeker en büyük acıyı, yaşanmamış bütün duyguları zehirli sarmaşıklar gibi boy atıp ruhlarına dolanır, sonrası umurumda bile değil deyip yaşamla kucak kucağa gelenlerden çok fazla yarayı yaşayamadıkları için alırlar. Yakınıp dururlar, çektikleri acılardan söz ederler, acıyı da çekerler gerçekten ama acıdan korktukları için bunca acıyı çektiklerini görmezler bir türlü. Yaşamanın cesaret istediğini fark etmezler. Onun için çok az insan yaşar, çoğunluk yalnızca gününü kurtarır, yaşanmamış günlerin altında inleyen çaresiz bir köle gibi yitik bir hayati taşır güçsüz omuzlarında.

Kendi gerçeklerimiz, kendi duygularımızdır bizi böylesine ürküten, çatal diliyle tıslayan bir yılan görmüş tavşan gibi bizi hareketsiz bırakan. Ve ne kadar çok korkarsanız, korkunuz o kadar artar. Ne kadar yaşarsanız, cesaretiniz o ölçüde bilenir. Yaşayamıyorsanız, eğer bu başkalarından dolayı değildir. Sizi güçsüzleştiren, sizi çaresizleştiren sizi isyanlardan alıkoyan, değiştiremeyeceklerini kabul etmenize engel olan, değiştirebileceklerinizin üstüne gitmenize izin vermeyen, sizi yaşatmayan, sizin kendi korkunuzdur..

YAŞAMAK CESARET iSTER ÇÜNKÜ . .
-Alıntıdır-