Zerrin Gündüz ün Doğum Hikayesi

[bluemoon24]

Zerrin Gündüz ün Doğum Hikayesi

Merhaba ailesi,Öncelikle annelik duygusunu bana tattırdığı için Rabbime binlerce kere şükrediyorum. Allah isteyen herkese nasip etsin diyerek doğum hikayemi sizlerle paylaşmak istiyorum. Doğum hikayelerini severek okuyorum ve çok duygulanıyorum. İnsanın hayatı boyunca unutamadığı en özel anlarından bir tanesi benim için.Eşimle 29.05.2004'te evlendik. İlk 2 sene çocuk düşünmüyorduk. Fakat eşim çocukları çok seviyor. 1 seneden sonra bebeğimiz olsun diye ısrar etmeye başladı. Bense 2 yılı dolduralım istiyordum.1,5 sene olmuştu ki eşime bebek için tamam dedim. Korunmayı bıraktıktan sonra 6.ayda (23.06.2006)hamile olduğumu öğrendim. Bu arada biz de 2 yılımızı doldurmuş olduk.Hamile olduğumu öğrendiğimde gözyaşlarımı tutamadım. Çok kolay ve rahat bir hamilelik geçirdim. Nemide bulantısıne de başka bir şey. 6.ayda kızımız olacağını öğrendik. Zeynep'imizi çok merak ediyorduk ve sabırsızlıkla bekliyorduk... Her iki tarafın da ilk torunu olacağı için herkes çok heyecanlıydı. Hamileliğimin 37.haftasına kadar çalıştım.7 Mart Çarşamba gecesi nişan geldi ama eşime hiçbir şey söylemedim heyecanlanmasın diye.8 Mart akşam bulaşıkları kaldırırken suyum geldi. Önce annemi sonra doktorumu aradım, sancım yoktu. Normal doğum olsun istiyorduk. Doktorum yatmamı ve sancımı beklememi söyledi. Sancılarım yavaş yavaş başladı ve gece saat 1,5 civarı 10dk.da bire düştü. Doktorumu tekrar aradım. Bana hastaneye gitmemi, oradan ebenin onu arayacağını söyledi. Hastaneye gittik beni odaya aldılar muayene ettiler. Ebe hanım normal doğuma daha çok zaman olduğunu söyledi, bebek daha doğum yoluna girmemiş ve hiç açılma yok ayrıca bebeğimin kalp atışları 116-117 civarındaydı. Hemen doktorumu aradılar, geleceğini söylediler. Doktorumu beklerken doğumhanede doğum yapan kadınların çığlıklarını duydukça korkmaya başladım. Beni kendi odama geçirdiler. Allah'ım bana yardım et diye dua ediyordum. Doktorum geldiğinde önce suni sancıyı deneyelim dedi ve suni sancı verdiler. Sancım arttıkça bebeğimin kalp atışları 106-107'lere kadar düştü. Doktorum artık daha fazla risk alamayacağımızı ve sezeryan olması gerektiğine karar verdi. Beni 6,30'da ameliyathaneye aldılar. Eşim, annem, babam, kayınvalidem ve kayınpederim herkes hazırdı minik kızımı görmeye. Minik bebeğim 9 Mart Cuma günü sabah 6,40'ta dünyaya gözlerini açtı. Babası ile de ilk karşılaşması asansörde olmuş. Kızımı üst kattaki bebek odasına götürürlerken asansörün kapısı yanlış katta açılmış karşılarında eşim, hemşire Bakın bu sizin kızınız demiş. Kendime gelmeye çalışırken annemden kızımı göstermesini istedim. Onu görür görmez kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Uzunca bir süre ağlamışım ağlarken tekrar uykuya dalmışım. Tamamen kendime geldiğimde kucağıma verdiler emzirmem için ama sütüm yok denecek kadar azdı ve bizim ufaklık çok açtı. Hamile olduğumu öğrendiğim anda onu sevmeye başladım, kucağıma aldığımda bu sevgi daha da arttı ve her geçen gün daha da artıyor. Annemin beni ne kadar çok sevdiğini şimdi daha iyi anlıyorum.Seni çok seviyorum minik Zeynoş'um.



Kaynak: Bebek