Elvan Şengün ün Doğum Hikayesi

[bluemoon24]

Elvan Şengün ün Doğum Hikayesi

Akıllı oğlum YağızBiz eşimle 1999 yılında evlendik. İkimiz de bebek düşünmüyor ve kendimizi hazır hissetmiyorduk. Aldığımız karara göre ne zaman hazır hissedersek o zaman bebek sahibi olacaktık. Bu kararı almamız tam 7 yıl sürdü. Tabii ki bu 7 yıl zarfında etraftan bebek yapın baskıları ve neden olmuyor diye merak etmeler, düşünmüyoruz dediğimizde pek inanmamalar ayrı bir konu. Artık ikimiz de bebek kararı aldık. Her şey uygun, doğru yapılması gerektiği gibi olacaktı. Mart ayında folik asite başlamıştım. Bir doktora gidip ikimiz de testlerden geçip her şey normalse bu yola baş koyacaktık. Bilinçli yaklaşıyorduk her şeye. (Ayrıca ben bir yıl öncesinden sigarayı bırakmış, 6 aylık sıkı bir diyetle biraz olan kilolarımdan kurtulmuştum. Bunların hepsi bir bebeğe hazırlıktı.) Biz bunları düşünürken minik oğlumuz bize merhaba demişti bile. Reglim 5 gün gecikince bir gece gezmekten dönerken nöbetçi eczaneden aldığımız test sonucunda anne baba olacağımızı öğrenmiştik. Çok değişik bir sevinçti.Hemen doktorumuzu ayarlamıştık. İlk randevuya gittiğimizde miniğimiz 6 haftalıktı. Doğum 10 Ocak'ta idi. İlk 16 hafta deliler gibi acıkmış, bol bol simit, kraker, tuzlu yiyecekler, ekşi yiyecekler yiyip vücuduma karbonhidrat depolamış ve 6 ay yaptığım diyet programında verdiğim kiloları 5 hafta gibi kısa bir sürede geri almıştım. Hızlı kilo almalarıma moralimin bozulması haricinde çok güzel bir gebelik dönemi geçirdim. Çok keyifliydi. Çalışıyordum. Her şey yolundaydı. Stresten uzak, sevgi dolu bir hamilelik oldu. Bu yönden çok şanslıyım. Eşime çok şey borçluyum. Doğumumu kesinlikle normal istiyordum. Fakat epidural. Diğeri için cesaretim yoktu. Bir terslik olmadığı takdirde normal doğum olacaktı.Neyse artık son haftalara gelmiştik. 28 Aralık 2006 günü kontrole gittiğimizde doktorumuz (hemen önümüzde yılbaşı ile kurban bayramının 1. gününün çakıştığı günler vardı.) Ne yılbaşı ne bayram gelmez hiç bekleme. Daha 10-13 gün kadar süremiz var dedi. Biz de bayramı rahat geçiririz diye düşünürken. 29'u 30'a bağlayan gece saat 2,5 ta sancılarla uyanıp eşimi ve annemi uyandırdım. Sabah 5'e kadar evdeydik sürekli doktorumla irtibat halinde. Artık tamam bu doğumdur hastanede buluşalım deyince hemen hazırlanıp hastanede buluştuk. Her şeye çok konsantre olmuştum. Ufacık iğneden bile korkan ben ne epidural iğnesinden, ne serum iğnelerinden korkuyordum. Çok güzel bir normal doğum geçirdim. Eşim de yanımdaydı. 30 Ocak 2006 Cumartesi (arife gün&uuml[img]/images/smilies/wink.gif[/img] saat 13:20 de güzel oğlumuz Yağız'ımızı kucağıma almıştım. İnanılmaz güzel bir sevinç, sevgi, şaşkınlık, güzellik... Onun sağlıklı dünyaya gelmesi bir oh dedirtiyor insana. Annemle babam ayrılardı. Ben doğumhanede iken hemen babama haber verilmiş. Babam da gelmiş çok beklediği erkek torununu nihayet görmüştü.Biz 31 Aralık 2006 yılbaşı ve bayramın 1. günü hastaneden çıktık. 01 Ocak 2007 günü babam vefat etti. Şimdi minik oğlumun neden bu kadar acele ettiğini anlıyorum. Dedesinin onu bir kez de olsa görebilmesi içinmiş.Sevgiler



Kaynak: Bebek