Boşanmak, Rumuz: Eren

[bluemoon24]

Merhaba, nasılsınız ?



Sayfanızı tesadüfen gördüm ve yaklaşık 1 saat inceledim. Evlilik ve aile terapisi konusunda eğitim aldığınızı okuyunca bu yazıyı yamaya karar verdim.



Evliliğin sorumluluklarını yerine getirebilmek ve genç yaşlarda hatalı kararların alınabildiği düşüncesi ile erken evlilik yapmak istemedim.



37 yaşındayım ve 10 yıl önce eşimle severek evlendik, eşimle yaşıtız.



Evliliğimizin ilk ayı içinde, eşimle ailesinden kaynaklanan ve para temelli bir konu nedeni ile tartışmamız başladı. Konu geçim sıkıntısıyla alakalı değildi. Eşimin ailesinin evliliğimize müdahalesi bu ve benzeri durumlarda sürekli tekrar etti. Eşimle konuşarak çözmeye çalıştım ancak düzelme olmadı. Bunun üzerine bir gün eşimle ailesine ziyaretine gittiğimizde açık bir şekilde konuyu gündeme getirdim ve bunu yapmamalarını istedim. Her şey kısa bir süre için düzeldi. Ama bir müddet sonra aynı problemler başlayınca ve bir firmadan iş teklifi gelince önce aile huzuru diyerek ve ailelerimizin de müsadesi ile çok büyük bir şirketteki işimden istifa ederek taşrada bir şehre yerleştik.



Yine bir müddet herşey iyiydi. Süper bir ev, çalıştığım şirketin sağladığı diğer olanaklar ve yeni bir çevre. Bu arada eşim bir kamu kuruluşunda çalışmaya başladı. Bir yıl sonra evimiz otel görünümü aldı tabi. Gelen giden. Bir sene sabır, iki sene sabır hep sabır. Anlayacağınız sadece şehir değiştirmiş olduk ve benim için daha kötü bir iş imkanı.



Bu arada ben maaşlı işimi bırakarak çok revaçta olan bir iş kolunda faaliyet gösteren bir şirket kurdum ve gelirimizdeki artışla beraber çalışma saatlerimde uzadı. Eşimin göreve başlamasıyla tam gün çalışmasada bahanesi oldu ve ev işleride aksamaya başladı tabi.



Bense konuşmaların kısa süreli sonuçlar getirmesi nedeniyle artık susmayı tercih ettim.



Sonucunda 5 yıl önce 1 yıl süren bir ayrılığımız oldu. Bu süre sonunda iş resmi işlemlere geldiğinde eşimin akrabaları araya girdi ve tekrar bir araya geldik. Bir yıl herşey yine iyiydi.



Eşimin problemleri nedeni ile neredeyse cinsel yaşantımız hiç olmadı ve evliliğimizin ilk yıllarında bu konuda psikolojik tedavi gördü. Tekrar biraraya geldikten sonra yine neredeyse hiç olmayan cinsel yaşantımız için psikolojik tedavi görme düşüncesindeyken eşim hamile kaldı. Birkaç ay sonra düşük tehlikesi geçirdi ve sürekli yatması gerekti. Tabi iyi günde yanından ayrılmayanlar ortada yoktu. Her şeyi bir kenara bırakıp yemekti, çamaşırdı vs. evimle ve eşimle ilgilenmeye başladım bu doğuma kadar 6 ay ve doğumdan sonra 1 yıl böyle sürdü. Bu arada işim fena halde aksadı ve gelirimiz azaldı.



Evde eşime hiçbir yüküm yok. Eşim yapmadığı için çamaşırımı kendim yıkar, ütümü kendim yaparım, yemeğimide, cinsel birlikteliğimiz zaten yok.



Kendi işyerimi kapatmamak kaydıyla yine büyük bir firmada iyi bir maaşla işe başladım. Ancak zaman zaman bazen oldukça sık şehir dışına çıkmam gerekiyordu ve evde yaptığım işler nedeniyle sabahın üçüne-dördüne kadar hazırlık yapıp bir kaç saat uykuyla yola çıkıyordum. Tabi araç kullandığım için hem kendim hem başkaları için bu durum çok riskli. 6 ay kadar çalıştım ama artık bünyem bu yaşantıyı kaldırmadı ve işi bıraktım.



Son bir yıldır ise evde neredeyse hiç konuşmamız olmuyor. Eşim 6 ay boyunca boşanalım dedi. Çok sevdiğim çoçuğumuz nedeni ile bu isteğine hep karşı çıktım. Ama tüm problemlerin bende oluşturduğu birikim sonucu son bir olayda eşimi dövmemek için kendimi zor tuttum. Tüm bunların çoçuğu daha kötü etkilediğini düşünerek \tamam boşanalım\ dediğimde ise sürekli boşanalım diyen eşim \kimbilir neler planlıyorsun\ diyerek karşı çıktı.



Şimdi kendi işimi tekrar toparlamaya çalışıyorum ama arada sırada düştüğüm karamsarlık herşeyin önüne geçiyor ve herşeyi bir anda boşveriyorum.



Artık kararımı verdim ve boşanacağım. Ancak öyle bir çocuğumuz varki çok zeki ve çok seviyorum. Daha iki yaşında olmasına rağmen küçük, orta, büyük gibi kavramları bile biliyor ve bana çok düşkün. Ayrıldığımızda muhtemelen annesinde kalacak ve bu ayrılığa dayanabilirmi veya ben dayanabilirmiyim bilmiyorum.



Belki binlerce problemimiz oldu ama hep unutmayı tercih ettim. Aklımda kalan problemler bunlardı. İşin ilginci bazen nefret ettiğim eşimi sevmiyorumda diyemiyorum ama bence bunun sevgiyle alakası yok belki alışkanlık.



Sonuç olarak artık bu stresi kaldırabileceğimi zannetmiyorum. Boşanacağım ve kendime yeni bir hayat kuracağım.



Sevgili Eren



Yazını okuduğum zaman, bir sorudan ziyade içini boşaltma ve belkide bir yerlerden güç alma ihtiyacında olduğunuzu düşündüm. Boşanma kararını vermenin hiç kolay olmadığını biliyorum, ve bu kadar çaba, bu kadar emek harcadıktan sonra vazgeçmenin daha zor olduğunu anlıyorum. Fedakarlığınızın görülmemesi ve takdir edilmemek ise size büyük bir acı veriyor olmalı. Çözüm bulmak için her yolu denemiş olduğunuzu ve sonunda artık çözümlerinizin bitmiş olduğunu düşünmek kendinizi çaresiz hissettmenize yol açmış gibi. Anladığım kadarı ile, sorumluluk duygusu aşırı derecede gelişmiş, kendisi ile birlikte başkalarınında ağırlığını taşıyan, güçlü bir insansınız. Sizin için çaresiz hissetmenin ne kadar sıkıntı verici bir duygu olduğunu tahmin edebiliyorum. Ve belkide boşanma kararı bir anlamda teslim olmak, havlu atmak hatta yenilmişlik duygusunu beraberinde getiriyor olabilir.



Size ne yapmanız gerektiğini yada neyin doğru neyin yanlış olduğunu söyleyebilecek konumda değilim. Fakat şunu belirtmeme izin verin, bazen vazgeçebilmekte kişinin gücünü gösterir. Eşiniz, çocuğunuz ve sizin için en doğru olana karar vermek her zaman kolay değildir.



Diğer taraftan boşanmanın daha iyi olup olmayacağını bilmiyorum. Uzun süredir eşiniz ile iletişim kuramadığınızı yazmıştınız, belkide son kararınızı vermeden önce eşiniz ile konuşmaya çalışmanız ve yukarıda yazdığınız duygularınızı açıklıkla kendisine iletmeniz önemli olabilir. Bunun ilişkinizi düzelteceğini düşünmüyorum, nihayetinde yılların birikimi olduğunu unutmamak gerek. Ama anlaşılmamaktan, dinlenmemekten, önemsenmemekten ve sevilmediğinizi hissetmekten kaynaklanan mutsuzluğunuzu dışa atarak rahatlama imkanı bulabilirsiniz.



Boşanma kararını vermenin zor olduğunu daha önce söylemiştim, belki böylesine kesin bir karar vermeden önce bir süre ayrı yaşamayı denemek size tam olarak ne istediğinizi bulabilmeniz için zaman verebilir. Belki tüm bu sorunlardan uzaklaşmak olaylara daha objektif bakmanızı sağlar. Bu süre içinde eşiniz ile birlikte bir evlilik psikoloğuna gidebilir ve sorunlarınızı çözüp çözemeyeceğinize son bir defa daha bakabilirsiniz. Bazen ayrı kalmak ve psikolojik yardım büyük değişimler yaratabilir. Örneğin eşiniz, yalnız kaldığında kendi sorumluluğunu üstlenmesi gerektiğini farkedebilir ve psikolojik terapi sırasında da, siz sorumluluğu paylaşma arzunuzu ifade edebilirsiniz. Görünüşe göre eşiniz bu ilişkide kendisinden kaynaklanan problemleri ve sizde açtığı yaraları yeterince net göremiyor.



Sevgili Eren size daha fazla yardımcı olamadığım için özür dilerim. Umarım yakın zamanda arzu ettiğiniz bir çözüme ve hakettiğiniz mutluluğa ulaşabilirsiniz.



Saygılarımla



Çiğdem Alper

Kaynak: HamileBilgi