Yakın Dostlar Üzerine...

[Berilce]

Yakın Dostlar Üzerine kısa bir yazı

İnsanların meslek yaşamlarında ilerlemek için çevre edinmeyi ve etkili kişilerin bulunduğu yemeklere katılmayı yeğledikleri günümüzde, o güzel, modası geçmiş "yakın dost" kavramına özlem duyuyorum.
Zaman zaman çevre ve dostluklar birlikte var olmuyor değil, ne var ki yakın bir dostla bağlantı kurmanın nedeni, o bağlantının size sağlayabilecekleri olmuyor. Yakın dostluklar da oldukça dolambaçlı olabilir, ama insanın kendisine dostluktan başka verecek hiçbir şeyi olmayan bir dostu olmasının verdiği o tatlı huzur yok mu...
İyi bir dostunuz varsa, tahmin yürütmenize gerek yoktur, (hatalarınız ve başarılarınızla) kabul edildiğinizi bilirsiniz. Bu insanı ne kadar rahatlatır... Ne kadar şevk verir...
Kısa süre önce en yakın çocukluk arkadaşımı, Wendy'yi düşünüyordum. Birlikte okula gitmiş, oyunlar oynamış, erkek kardeşlerimize uygun işkenceler tasarlamış, ideal yemek kitabının dokuz yaş uyarlamasını (Hamburger, tatlı) yazmış, kardan kadınlar yapmış, birbirimize ilk dans adımlarını öğretmiş, birbirimiz için sesimizi yükseltmiş, birbirimizin kişiliklerini savunmuştuk. Tüm bunlara karşın birbirimize benzemiyorduk; dersler bana kolay gelirdi, Wendy ise paçayı kurtarmak için çok çalışmak zorunda kalırdı. Ben ince ve uzundum, Wendy ise kısa boylu ve topluydu. Ben tırnaklarımı yerdim, Wendy'nin elleri ise çok güzeldi ve solaktı, bu beni her zaman büyülemişti.
Yaz tatillerinde Wendy'nin ailesi ile göl'e giderdim. Bu tatilleri düşündükçe hala aklım başımdan gidiyor. Gölde geçirdiğimiz yaz tatillerinden birinde yavru bir fare bulmuş ve onu eve götürmek için yalvarmıştım. Wendy'nin doğa hakkında bir şeyler söyleyerek ve fare'nin evde yaşayamayacağını anlatarak beni vazgeçirmeye çalıştığını anımsıyorum. Ama ben onu dinlememiş; küçük, pembe bir kutuyu pembe kağıt mendille kaplamış ve faremi eve götürmüştüm; orda bir gün yaşamıştı. Kalbim kırılmıştı, ancak bir şey öğrenmiştim: Ben okulda başarılı olabilirdim ama Wendy'nin sezgileri kuvvetliydi.
Üç yıl sonra taşındım. Wendy ile birbirimize yazdık, telefon görüşmeleri yaptık, birbirimize fotoğraflar, yeni yıl kartları gönderdik. Bir süre sonra mektupların sayısı yılda bir-iki taneye düştü. Wendy'yi ancak on yıl sonra üniversite son sınıf öğrencisiyken gördüm. O günkü buluşmamız sevgi dolu ve tuhaftı ve kendi dünyalarımıza geri dönme zamanı geldiğinde her ikimizin de rahatladığını düşünüyorum. Artık ikimize ait olan ortak bir dünyamız yoktu.
Kadınlara meslek yaşamlarıyla ilgili çevrelerden evliliğe kadar her türlü verimli ilişkiye girmeleri önerilse de yakın dostluğun başka hiçbir şeyde olmayan bir tadı var. Yakın bir dost iyi ve kötü zamanlarınızı başka hiç kimsenin ve hiçbir şeyin yapamayacağı şekilde geçirmenizi sağlar. Yakın bir dostluğu kurmak ve sürdürmek için gereken çaba her şeye değer.
Wendy burada olsaydı, bunu ona da söylerdim...
(Alıntı)