Gül Soldu Papatyalar Açmıyor

[Bluesky24]

Ağır adımlarla yaklaştı biraz önce ayrıldığı eşine. Başını kaldırıp





gözlerine bakamadı. Kadının gözleri de yerdeydi. Her şey daha güzel





olabilirdi belki, hoşçakal diyebildi; ve salonu terk edip dışarıya fırladı.





Gözleri dolmuştu. Nasıl da bitivermişti bir anda her şey. Aşk biter miydi?





Bitmeli miydi? Masaya vurulan bir tokmağın sesiyle bitivermişti işte. On





yedi yıllık birliktelik bitmişti



Oysa birbirlerini severek evlenmişlerdi. Okul yıllarına dayanıyordu





sevgileri. Çılgınca bir sevgiydi bu. Her an birlikteydiler. Ders





aralarında, yemek saatlerinde, hafta sonlarında her an birlikteydiler. Ah





bir de aynı sınıfta olabilselerdi ve geceler olmasaydı



Tek korkuları ayrılıktı. Bunu hiç konuşmak istememişlerdi. Ama o da





olmamıştı. Bu yüce sevgiyi aileleri de olumlu karşılamış, birbirlerini





delicesine seven bu iki yüreği birleştirivermişlerdi. Gönüllerinden ne





geçerse kolayca sahip oluyorlardı. Sanki sihirli bir değnek onlara yardım





ediyor, işlerini kolaylaştırıveriyordu. Evliliklerinin ikinci yılında bir





oğulları olmuştu. Sonra kendi işini kurdu. Bu ilk ayrılıklarıydı aslında.





Eşini vergi dairesinde bırakmıştı ama olsun, bunlar tatlı ayrılıklardı.





Böylece daha iyi para kazanacakları. Çok fazla olmasa da iyi para





kazanıyordu. Bir ev ve bir arabaları olmuştu bu on yedi yıl içinde.





Evlerinde hiç bir eksikleri yoktu. Yaz tatillerinde kaldıkları otellerin





yıldızları da oldukça boldu.



Geçen yıllarla birlikte oğlan büyümüş, sorunlar da artmaya başlamıştı. İşini





eve taşımıyordu ama dosyalar artık onu boğmaya başlamıştı. Oğlanın okulu,





arkadaşları O bambaşka bir sorundu. Nasıl çıkacaktı bu işin içinden





bilemiyordu. Oğlu iyi bir insan, hayırlı bir evlat olsun istiyordu ama





çevrede onu yoldan çıkaracak her şey mevcuttu. Yıllar ilerledikçe çatışmalar





da başlamıştı. Bir şeylerin gerisinde mi kalmıştı? Çağ yavaş yavaş değişiyor





muydu yoksa içindeki sevgi mi onu bu duruma getirmişti? Bilemiyordu. Kuşak





çatışması dedikleri bu olmalıydı her halde.



Artık geceleri uykusu da kaçmaya başlamıştı. Oğluna yaklaşımları konusunda





eşiyle anlaşamıyorlardı. Oğlan bir yandan, eşi diğer yandan onu suçluyordu





Ne yapmalıydı? Aldığı psikoloji kitaplarını da okuyamamıştı. Okumak





geçmişti. Okuyamıyordu. Uykusu iyice kaçmıştı artık. Psikolog olacak o zat





ta rahat bırak demişti. Nasıl rahat bırakabilirdi ki Biricik oğlunu



Gül kokulu kelimeler unutulmuş, yüzlerdeki gülümseme, gözlerdeki parıltı





yavaş yavaş yok olup gitmişti. Ev daraldıkça daralmış, on altı yılın





sonunda, geceleri dışarıya çıkmaya başlamıştı. Bir akşam arkadaşları ile





şehrin ana caddelerinde geziniyorlardı. Karşılarına son yıllarda mantar gibi





biten internet kafelerden biri çıkmıştı. Haydi gelin chat yapalım dedi bir





arkadaşı. Yabancı değildi buna ama ilgisini çekmemişti hiç. Bilgisayarı ilk





aldıklarında birkaç defa denemiş, katılanların yersiz ve densiz





konuşmalarından sıkılıp bir daha hiç ilgilenmemişti. İstemeyerek de olsa





girdiler kafeye. Bir yandan çaylarını yudumlarken diğer yandan arkadaşını





izlemeye başladı. Arkadaşı bu işten büyük zevk alıyordu. Ne vardı bunda bu





kadar zevk alacak bir türlü anlam veremedi. Yirmi yaşında bir genç kız





olarak tanıtmıştı kendini. Karşısındaki her kes de ona aşkı ilan ediyordu





işte. Neler yoktu ki içlerinde Delikanlılar, genç kızlar, eşcinseller Ama





kültürlü kişilere de rastlanıyordu hani. Özellikle de şiirler yazılıyordu.





Hem de iyi şiirler.



Evliliği şiiri de alıp götürmüştü ondan. Oysa güzel şiirleri vardı. Şiirden





anlardı. Gece boyu ezberinde kalan şiirleri anımsadı, sessizce okudu





karanlığa. Önce aşk şiirlerini okudu, sonra ayrılık. Bilinçaltından sökülüp





gelen şiirler anılarını depreştirdi. Yatak odasına girdi sessizce, uyuyan





eşini izledi. İçi ısınıverdi birden. Yanına sokulup sarılmak istedi.





Kulağına en sevdiği aşk şiirlerini fısıldayıp sabaha kadar sevişmek Ne





işin var burada? diye kulaklarını tırmalayan bir sesle kendine geldi. Ne





şiir kaldı, ne sevda. Hepsi bir anda uçup gitti. Bir paket sigara alıp çıktı





odadan. Şiiri, aşkı, sevgiyi ve eşini geceye bıraktı, kendisine bir duman





kaldı. Ertesi akşam yalnız başına gitti internet kafeye. Kendisine bir nick





buldu. Yedi yaş gençleştirdi kendini. Cinsiyetini değiştirmedi. Şiirler





yazdı, konuşmalar yaptı. Sevenleri de oldu, adam sen de diyenler de.





Bazılarını da o gönderdi.



Artık yeni bir pencere açılmıştı hayatında. Evden daha erken çıkıyor, hemen





bilgisayarın karşında yerini alıyordu. Yeni dostlar bulmuştu. Her akşam





doyumsuz sohbetler yapıyordu. Oğlan uzaktaydı. Evdeki her şeyini eşine





bırakmıştı. Oda oyalanacak bir şeyler bulurdu herhalde. Umurunda da değildi.





Gelenler, gidenler. onlarca kişiyle konuşuyordu geceleri.



Bir gece yeni bir kişi daha katıldı. Merhaba yalnız insan. Şiirlerini





benimle paylaşmak ister misin? sorusunu elbette diyerek yanıtladı. Bir de





şiir ekledi:



Gül soldu,



papatyalar açmıyor,



toprak kurudu.



Gelen yanıt ilginçti:



Toprağı sularım,



Papatyalar açar,



Gül tomurcuk verir.



Yeniden başlamak,



Hiç de korkulacak şey değil



Bir tek şiir nasıl da etkilemişti onu. Romantizmi severdi. Eşinin alıp





götüremediği tek şey bu olmalı diye düşündü. Nerden gelmişti şimdi aklına?





Yeni şiirler yazdı, yeni şiirler aldı. Yeni bir odaya geçtiler, burada





sadece ikisi vardı. İlerleyen geceyle birlikte ertesi gün tekrar buluşmak





üzere ayrıldılar.



Gece boyunca yeni arkadaşını düşündü. Nick: Özlem Yaş: 29 şiiri seviyordu.





Sevecendi. Dosttu. Aynı şehirde yaşıyorlardı. Hakkındaki tüm bilgiler





bunlardı. Akşamlara bir yenisi eklendi, şiirlere yeni şiirler. Artık her





akşam birliktelerdi. Gecenin geç saatlerine kadar doyumsuz sohbetler





yapılıyordu. Eve dönmek ölüm olsa da yarının heyecanı yetiyordu. Bir gece





şarkı söylemeye karar verdiler. Ve bu sanal ortamdan, gerçek boyuta geçmeye.





İkisi de evliydi ama mutlu olmamışlardı. Yanlış evlilikler yapmışlardı. İlk





ayrılan onlar olmayacaktı ki. Belki de birbirleri için yaratılmışlardı.





Mutluluk neden onların olmasındı? Onlarca kişi internet aracılığıyla tanışıp





evlenmişti. Zincire bir halka daha eklemenin kime, ne zararı vardı?



Neler giyeceklerini tasarladılar, nerede, nasıl, ne zaman buluşacaklarını.





Birbirlerini nasıl tanıyacaklarını konuştular gece boyu. İkisi de heyecanlı,





ikisi de sabırsızdı. Yarım saat önce geldi buluşma yerine. Girişe yakın bir





masaya oturdu. Sigarasını yaktı, bir nefes çekip söndürdü. Kül tablasına





koydu. Sigara paketini masaya koydu, yanında tomurcuk bir gül vardı.





Garsonun getirdiği çayın şekerlerinden bir tanesini kullandı. Çay kaşığı





bardağın içinde duruyordu. Artık her şey tamamdı. Saatine baktı, saat tam





üçü gösteriyordu. Bir an kalbi duracak zannetti. İşte günlerdir konuştuğu,





şiirler yazdığı, hatta sevdiği sanal arkadaşı on, on beş metre ilerde





geliyordu. Evet evet oydu. Tüm işeretler tamamdı. Yavaşça ayağa kalktı.





Gülümsedi.



Kadın olduğu yerde kalakaldı. Gözlüklerini çıkarıp baktı. Gelen eşinden





başkası değildi. Saç şeklini değiştirmiş, üstelik boyatmıştı. Hiçbir şey





konuşamadılar. Kadının gözleri doldu. Ağlayarak ayrıldı. On yedi yıllık





evlilik birkaç saat içinde bitivermişti. Hakimin masaya vurduğu tokmak bu





evliliğe son noktayı koymuştu Geride kalanlar ise sadece aşk sayfalarında





kalan hüzünlerdi





__________________





ALINTI

_________________

Hayatta Ya Tozu Dumana Katarsın Ya Tozu Dumanı Yutarsın...