[Işıldayan Safir]

Dinozor Neslini Sinekler Yok Etti

• Eşi ve altı çocuğunu katletti.
• Ambulans çağırdı, hemşireyi kaçırdı.
• Uyarıya aldırmadı, tren ile peron arasında öldü.
• Firari gelin sınırda yakalandı.
• Enflasyon tutmadı.
• Minibüs sorunu çözülemedi.
• Sevgilisinin kulağını kesip, yemek yaptı.
• Dinozor neslini sinekler yok etti.

Bunca felaket haberi...

Ülkemin tanınmış, günlük gazetelerinin “sadece birinden”, bünyeme yansıyan ana başlıklardan birkaçı.

Ellerime bakıyorum; parmak uçlarım, gazetenin mürekkebiyle islenmiş. Antibakteriyel sabunlar çıktı çıkalı içim daha rahat. “Peki ya ruhum?” diyorum... Bunca olumsuz habere maruz bırakılan ruhumda, bakteriye adım atacak yer kalmamış. İsler çıkar da, ya izler?

Korkunun kokusu yapış yapış dört bir yanda. Aynanın karşısında, salt kendi karanlığına tahammülsüzlükten, kendi gözlerine bakmaya cesaret edemeyen iki ayaklılar çağı bu çağ. Biri gelsin de, o karanlığı sevsin diye umut edilen gecelerin sabahlarında, boşa geçen ömrün son nefeslik çığlıkları yankılanır ayaz ayaz. Ruhun, elmayı yedi diye cennetten kovulduğuna inanan bir kültürden intikamıdır bu çağ. Korkuyu kaldırın sözlüklerinizden, ne kalır geriye? Boşluk...

Yazılmıyor bu “boşluk”. Hiçbir gazetenin köşe yazarı değinmiyor konuya. Tarihte onca kahramanın adı geçiyor da, günümüzde tek bir kahraman dokunmuyor boşluğa. Korkuyla tıkamışlar “boşluğu”, töre demişler adına, kural, kanun, örf ve zamanla “bana ne” ve “bahane”ye dönüşen anane demişler kısaca. Oysa o “boşlukta” can buldu hayat; göz göre göre kıyılmakta canına.

Sevgi... O boşluğun adı... Unutuldu kokusu, tadı... Artık kurulmuyor köprüler akan suların üstüne, bir tortudur birikiyor yüreklerde. Ünlemle biten sözcüklerimiz, üç nokta yan yana aşklarımız, çarptıkça büyüyen acılarımız var. Doldurun boşluklarınızı. Sevgi koyun eksilen her parçanızın yerine. Ateşe verin korkularınızı, yeniden doğun küllerinizden. Bugün hava, üzerine tarçın ve birkaç yaprak taze nane serpiştirilmiş sahlep renginde, fark ettiniz mi?

Dinozor neslini sinekler yok etti.

İnsan neslini ise sevgisizlik...

Buse Doğan'ın kaleminden alıntıdır...