Bilmek Çok Şeyi Yok Edermiş.......

[defduru]

Bilmek Çok Şeyi Yok Edermiş/ Ego

Ne güzeldir bebeklerin kokusu ,teni..

Saflık uyandırır insanın yüreğinde, sevgi uyandırır gözlerinin içinde ışık ışık..
Sanki insanın kaybettiği, özlem duyduğu geçmişinden bir esintidir efil efil estirdiği...
Sanki baktığınızda ,dokunduğunuzda ,kokladığınızda….sıcak , sımsıcak , içinize çektiğiniz tanıdık bir özlem , bir o kadar da uzak bir geçmiş…
Çocuktum çok severdim, yetişkin oldum hala onlardan vazgeçemedim. Eğer yetişkinler ile zamanı paylaşıyorsam onlarla da paylaşmalıyım diye düşünüyorum her zaman...
Hatırlamak için, belki de kaybetmemek, tutunmak için içimdeki saflığa…

İşte, hayat hepimize eşit şartlar sunmasa da, senaryolarımız farklı olsa da, eşit olarak sunduğu iki ortak özellik var sanırım: “ doğum ve ölüm”

Hepimiz doğuyoruz. Aynı saflıkta, hepimizde o doyamadığımız, içimizi ısıtan “ bebek kokusu ”.
Aylarımızı geçiriyoruz dünyayı tanımak için, belki gerçeğin farkında ama dünyanın farkında olmadan.
Hangi bebeğin gülümsemesi içten değildir? Öyle bir güler ki hayata; ne para umurundadır, ne iktidar, ne hırs, ne acı, ne kıskançlık… İstediği yemek yemektir altı kuru kaldığı müddetçe. Bir beklentisi yoktur hayattan, salt sevgiden başka. Ve bir bebek saflığıyla etrafında olup bitenlerin farkında bile olmadan etrafından talep ettiği sevgiyi alır. Hangi yaşam şartında doğmuş olursa olsun, o istediği sevgiyi alır. Belki de bunun sebebi sessizliğinde, bilinçsizliğinde hiçbir şeyi bilmemesi ve talebinin yüzde çoğunluğunun sevgiye dayanmasıdır. Evrenin gerçek ve sonsuz dayanak noktası “ sevgi ”
Sonra sevgiyi talep ederken bir yol bulur kendince. Saf gülümsemenin yerine ağlamayı tercih eder ve ağladıkça daha çabuk karşılanan taleplerini.
Artık keşfetmiştir “ Ağlamayana Meme Yok “ …İster ve isteyince ağlayarak dile getirir ve istekleri karşılandıkça gem vuramaz artık hiç bitmeyen ve her defasında artan taleplerine.
Artık öğrenmiştir, biliyordur. Artık sırasıyla yeni şeyler öğrenip; yetişkinlerin dünyasına yetişmek için ilk adımlarını hızla atmıştır.
“ Bilmek “ çok önemlidir yetişkinlerin dünyasında.
Yetişkinler nasıl yemek yenildiğini bilir. Yetişkinler nasıl oturulacağını, nasıl konuşulacağını, nasıl davranılacağını, nerede neyin yapılıp neyin yapılamayacağını hep bilir.
Ve o kadar iyi bilirler ki; çoğu yaşantılarında mutsuz, yorgun, yaşam sonuçları olumsuz olmasına rağmen, kendilerine dönme ihtiyacı duymaksızın, çocukları için mükemmeli istediklerini düşünerek, o mükemmel gördükleri şartlar doğrultusunda, kısır bir döngünün içerisinde mutsuz ama hayatı tam anlamıyla mutluymuş, güzelmiş, başarılıymış gibi, “ mış “ gibi yaşayan yeni yetişkinler ile doldururlar.Artık saf bebek büyümektedir.
Büyüdükçe bakışları değişmekte, gülümsemesi değişmektedir. O, artık - bilinçsiz hal dediğimiz hali -ki bana göre olması gereken saf benlik halinden çıkıp onun için seçilmiş olan, onun için düzenlenen ama onun seçemediği bir benlik haline doğru yol almaktadır. Farkında değildir artık , öğretilenleri boşluklara yerleştirmektedir. Ağlayarak elde etmeye başlayan yolculuğuna artık elde etmek adına bir sürü eklentiler yapmaktadır. Ve saflığı yavaş yavaş yolda bırakırken hayatına egolarını davet eder. Yetişkin olup pek çok şey kazandığını düşünerek ve pek çok önemli vasfı yolda saça döke geldiğinin farkında bile değildir.
Yetişkin seviyorum der her zaman ..Ama sevgi şartlara bağlıdır …Eğer öyle yapar ise ,eğer böyle yapar ise…Sorun dolu hayatlar…Toplum evliliği uygun görmüştür ,evlenmiştir. Bir süre sonra evliliğinde mutsuzdur. Seviyorum der, ama şartları vardır tonlarca…Sevgisi sarımsak kokusunu aldığı an da bitebilir eşinden …Oysa bebek o kokuyla bile size sarılmak ister çünkü saf bir sevgidir onunkisi beklentisi yoktur , ama yetişkin bebeğin beklentisi çoktur …Çünkü o bilir sarımsak kötü kokar…
Anne baba geç kaldığında bebek ağlar belki çünkü sarılmayı özlemiştir ,altı ıslanmıştır ,acıkmıştır ama ebeveynlerini görünce gülmeye başlar, işte sevgi gelmiştir artık onu doyasıya kucaklamaya , söylenecek söz yoktur artık yaşanacak sevgiden başka.Sevgi sözün bittiği yerdir. Yetişkin bebek eşi geç kaldığında , önce saatlerce kafada kurar sonrasında ise söylenecek o kadar söz vardır ki hiç durmaksızın, o bebek gibi sevgiyle atlayıp susamaz, onun beklentileri vardır dinmeyen ve karşılanmayan…Çünkü o öğrenmiştir ve biliyordur ki eş geç gelirse aldatabilir ya da onun dışında da mutlu olduğu yerler vardır, o öğrenmiştir ki seviyorlarsa birbirlerini, bağımlı olmalıdır birbirlerine. Ve sırasıyla dizginlenemez öğretilmiş egosal problemlerin içinde boğuşur durur. Mutsuz musun? Dön arkanı çık dışarı .Bırak mutsuzluğunu… Ama bu da öğretilmiştir zaten çoğu zaman, mutsuzluğu yaşamayı seçeriz, huzursuz ilişkileri seçeriz ama kendi huzurumuzu seçmek , dönmek ileriye doğru yanlıştır. Belki de zor olan olduğu için sevgi dediğimiz şeyde bağımlılıklarımızı bırakmak, rahat alışılmış, tanıdık gelen ortamlardan ayrılmak zor gelir bize. Egomuz kaybetmişiz gibi hissettirir hayatı, hiç anlayamadan belki de kazanacaklarını.Egomuz her şeyi kontrol etmek ister, elde etmenin hırsını yaşar.Elde edemediğinde gurur incinmesi ve acıyı derinden yaşar. Egomuz her şeyi derinden elde edebileceği bir iki yol bilir ve ya ağlar ya bağırır, ağlar ki haklı olsun, ye yeter ki istedikleri olsun. Haklı da görür kendini, bu uğurda ilerler.Öğretilmiş, kalıplaştırılmış bir benlik hali.Kanıksanmıştır, kurtulması farkına varılması zordur.Tek bildiği haklı olduğudur.Artık her şeyi bilendir. Çünkü yıllardır öğrenmiştir.Böyle büyümüştür.Yetişkin olmuştur.Her şey öğretildiği gibi yerine yerleştirilmiştir.Hiçbir şeyi değiştirmek istemez kendinde, doğrudur ve dünya değişmelidir.
Bir zamanlar bir insan vardı tanıdığım…Şikayet ederdi ailesinden, toplumdan dünyadan…Evet bakınca haklı görebilirsiniz, söyledikleri çok güzeldi..değişmesi gereken şeyler vardı hayatta…Çünkü o babası tarafından dövülen bir annenin çocuğuydu. Baba okumuş bir insandı ama yetmiyordu okumak , o eşini dövüyordu. Tanıdığım insan öncelikle böyle bir hayatın içinde büyüyerek öğrenmiş, dayaktan nefret etmiş, ama sevgiyi böyle görmüş ve böyle evlenmişti. Dayağa karşıydı ama hayatında iki kere evlenip , her iki eşini de tıpkı babası gibi döverek sevmişti. Çünkü o sevgiyi böyle öğrenmişti. O artık biliyordu, karşı olsa da o bilendi.
Hayatta o kadar çok öğrendiğimiz kalıplar var ki ve öyle çok şey biliyoruz ki aslında bilmemiz ve anlamamız gereken tek şey kanımca “ bilmek çok şeyi yok edermiş”.Eğer sarımsağın kokusunun kötü olduğunu bilmesek , eğer eşimiz geç kaldığında bize yapacağı ihtimalleri bilmesek, eğer ağlayarak elde edeceklerimizin sayısını bilmesek acaba neler kazanabilirdik. Eğer öğretilenlerin dışına çıkabilsek, tıpkı bebekken daha hiç bilmezken ki halimizle işlenmemiş, ruhumuzun içinden gelen bir gülümsemeyle cevap verebilir miydik karşımızdaki sevgiye.
İşte, hayat hepimize eşit şartlar sunmasa da, senaryolarımız farklı olsa da, eşit olarak sunduğu iki ortak özellik var: “ doğum ve ölüm” Sanırım doğum ,insanın bildiği saflık. Hayat; önce o var olan saflığından alıp götürüyor insanı bilmek adına ,öğrenmek, sahip olmak adına her şeyi ve dünyanın yarattığı o bilir acılardan , huzursuzluklardan tekrar geriye doğru saydırarak, bildiği her şeyi unutmak istercesine bir anlayışla , yeni bir saflığa doğru ölüm ile sonuçlanacak noktaya doğru götürüyor. Sonuçta ikisi de ortak noktalarda buluşuyor.
Farkında mısınız ? Seçim sizin; huzur için, sevgi için …Ama egolardan vazgeçmek lazım tek tek ve çok zordur ve zor da olsa…bilineni bir kenara bırakmak ve ölmek üzereyken yakalamak yerine , henüz daha geç olmadan yaşarken yaşamak ve daha gençken o bebek saflığını yaşatmak içimizde, gerçek sevgi eşliğinde bizleri “ mış “gibi değil de gerçek bir yaşamın, gerçek bir benliğin içinde var edecek olandır.

Alıntı.......

[Merto]

Çok güzel ve anlamlı bir hikaye, teşekkürler canım...